Kleminssa Hysaurias

Auèi que nòstra lenga es pas que l'ombra de çò que foguèt un còp èra, D'unes òmes braves an volgut l'aparar del vièlhum e de l'oblid. L'an escricha a l'article 75 , al paragrafe 3 de l'alinéa 2 del tresen capitol de la ochenta pagina , que dubris un nòta de bas d'envètg ambe las remarcas , vergonhosas a l'estampaire   , fuèlhet mobil   que se pòd destacar , per escriure quicòm  se l'envètja vos ven , ont tot simplament gredonar se per astre n'avem ren jos la man per o far , pel cas onte seriatz a las rendas als comuns.

Mas çò que saviatz pas nòstres aparaires corajos, es qu'entre que França s'asinhalava al monde , coma de costuma, tal l' astre cobesut  de la democracia , dels drèches de l'òme e qualques còps de la femna, e ben qualques cercaires israelians, de l'universitat de Tel Aviv , en furgant la terra sus l'iscla de Citèra , trobèron una citara , e un parelh de crotales( de mena de campanetas)  .  Pareis de ren , veire. 

Quand l'un del saventas alisèt lo margue de la citara , sautèt com'un cabrit, tal un falord. Son companh l'agachèt de la coa de l'uèlh en se disent que lo paure , sai qu'èra madur per la retirada(plaça als joves) .  Mas l'autre mormolhejèt quicòm en mostrant la citara.   Lo companh auçèt las espatlas d'un gèst fataliste e toquèt el tanben. E tanben faguèt la cabriòla coma un gusaras . E coma quitèt pas de tener lo margue , quitèt pus de dansar.  

A la fin tombèt estavanit .

Al revèlh, diguèt a l'autre que lo cresia al darrièr badalh: e ben paure qu'èri estat dansar coma jamai , ambe una joinessa , t'a prometi   que savia i far  la mandra. La filha se sonava Kleminssa Hysaurias , que lo tipe que s'i coneissia plan en ortografa  , per que venia de França , un païs que parla de mai en mai Anglès, mas qu'i coneis fòrça lo biais de tot emmesclar del punt de vist de l'ortografa. ( qu'uei, es pas de creire que i a en a que volon pas cap escriure dins lor lenga, françèsa,  per causa que trova qu'es pas lor lenga) Brèu  quand tornèt entre los viudants diguèt que la filha se sonava Isaure e qu'èra una rusadeta que li virèt la sang.

Quitèt la companhia  e refusèt d'aqui enlà de  contunhar son mestièr de grata-merda coma diguèt.

 Un matin partiguèt dins la montanha . Aquò's dos jorns pus tard que descubriguèron la despareguda de la citara . Las recercas per lo ( e la)  trovar  foguèron vanas.  Ren, ni mai ni fotre mai. 

Los autres se'n tornèron a Tel Aviv e lo daissèron ambe los grègis que se trufavon  de tota aquela còla de calucs, a las colhas pendantas.  Triste  de dire.

Enfin un jorn lo vejèron correr coma un conilh, al long de la pista de l'aeròpòrt, ambe la citara a la man . E dansava nud lo pauret.  Lo trapèron coma un parpalhòl al fialat. Sosriguèt bestiament .  

Que per astre un òme ausiguèt sas paraulas , totjorn çà mème:

-" o Clemença me fara crevar de plaser.... O Clemença me farà crevar de plaser. O que sias goluda...."

Se calèt l'infirmièr maltès , mas me las diguèt a ièu que viatjava  coma tota la tropelada de toristalha qu'emerda lo monde entièr l' estiu e l'ivern . 

Sul còp me diguèri ièu tanben qu'èra una pèrda per las scienças , puèi que lo tipe pareissia fotralament uros, puèi qu'avia degut veire quicòm de plan polid. Enfin un jorn  me prenguèt l'envèja urgenta d'escotar lo cant de Clemença, pas qu'un còp.  

Es aital que vendrà cabord ressegava la maire.  Es aital qu'o venguèri... 

 E dempuèi es ièu que furga dins lo clapas de l'iscla. 

Aqui dessus , esboçèri  lo pantais  doç que m'arriba de far pels chèstres a l'ombra d'un olivièr, dins la nolor de la farigola... 

Mas vos  cal saupre, que i a pas sonque de plaça per dos, sus aquel isclèta assucada de calorassa.