Napoleon

Ara que se vei clarament l’aventura de Napoleon . Un òme presentat , dins los libres messorguièrs d’istòria de França, coma se tot sol, pleguèt lo poder dins sa man, sens ajuda de degun, sens argent , per la sola fòrça de son engenh.
Napoleon aurià « grèlhar » quitament com’ un campariòl entre la nuèch, e la pluèja, per donar una astrada divenca al monde acossomit. Fasia tot ambe ren.
Un ser tot sol lo lendeman ambe una armada de 100 000 òmes.
Per encaminar França dins sa sembla desirénça de grandor, que França , pareis, coma dison los istorians , se torna pas trobar « milhor », que dins la cerca de la glòria (sic), malgrat que crebe de fam, repotega France, a la condition de seguir un rabalaire de sabre fabulos, que mena lo monde dels trabalhadors gloriosament a la mòrt .
E alara que semenèt la mòrt dins totes los païses , de la Russia , dusc’ als fins fons d’Espanha en passant per Egipti , nos apercevèm ara del fum espès, aluquat per Michelet l'istorian , e totes los autres contaires de farlabicas, a perpaus de la grandor suspausada de França, dins aquelas epòcas ensanhosidas , e l'ufanos remembre istòric.
Òm sab ara que Napoleon èra pas un òme mespresat, per los companhs de la casèrna. Qu’èra pas nascut paurament d’una familha paura a Ajacciò.
Òm sab auèi que la joventut e lo monde del sègle XXI se’n chauta de Napoleon coma de sa primièra camisa. E qu’es en passa d’èstre complètament oblidat.
Fa bel temps que quitèt lo còr dels òmes…
Per contre los òmes an pas encara comprès que totes los acarnassits de poder , los calucs de tota mena mesuran son poder a lo de Napoleon ,Alexandre , e raisvan totjorn de prendre lo cap d’una armada mai granda encara, per d’aventuras que finiran gaireben totjorn dins un flumi de sang.
Soven te ....
Aprèp Napoleon , l’aventura coloniala , l’esclauvatge , pei encara las guèrras ambe lo German , puèi tornamai, las guèrras de decolonisacion.
Lo 24 Octòbre a 14 oras a Carcassona, Occitania farà ausir tanben sa volontat de patz.

Lo prètzfach occitan ?

D’aqui estant, se vei clarament come disià JBodon, que nos an mossegat per la cara e que nos van crebar lèu.
Lo prètzfach occitan es bèl ? Oc, mas qual pòd èstre ? De que pòd se trapar un òme per s’acapriçar d’escriure dins la lenga d’ÒC ? Ambe las dècas que fa … Se crei tot solet ? L’agrat caput, falord, caluc d’escriure cada sèr per ….degun, ….d’escotar jamai lo resson de la peira, tombada dins una mena de potz.
Lo prètzfach occitan se sona resisténcia.
Tinde coma una campana aluenhada.
L’ òme occitan crida dins la règa del darrièr Tocan , d’Amazonia , dins sa jungle venguda planas de milh transgenica, d'a fons laurada pels caterpilars . Mami fa bèl temps anem caçar l’indian ?
Un matin ensatjèri, non pas de caçar l'indian.
Non de parlar,per veire, e a plena boca de blògs , a ponhats de cuòls viets, bitas, cons, fofonas. Cal realisar.
Lo net es lo luòc del cuol, devriam dire lo cuòl dels « pas net » es lo luòc.
E amai i ajèt pas mai de 140 clics.
Que tot aquò fa bèl temps , qu’es jos lo contròla de l’estat jacobin. Ten son mestritge del net ,ambe France Telecom e totas las autras entrepresas privatisadas, que son en passa d’estre vendudas a la mafia per qualques soicides de mai , e qu’aquel novèl mejan d’expression es pas qu’un mejan de nos denisar , nosautres los mals pensants . Coma faguèt un còp èra l’Inquisistor , mas en caminant a pè entre 150 ans, dins tota Occitania e en questionant mantuns còps las mesteissas familhas per trapar lo gèna de la "maupensença" .
Mas i a d’autra causida ?
Lo prètzfach occitan es donc la lucha contre l’arbitrari fondamental , lo de la lenga, e quicòm mai que se pòd pas nomenar, que nos liga sai que als catarons que tornèron trobar l'ensenhament de la gleisa de las primièras oras. Cò que la gleisa enriquesida al nom dels paures podià pas engamar. L’injusticia mai prigonda que .
Dins un païs que quita pas de bramar a l’UNESCO, sul respect de la diversitat e de la francofonia amenaçada.
De segur que l’esperit de libertat s’ès amagat dins los plecs de nòstra espèr , de nòstra capèl, coma se nos demorava la tòca ultima, l’onor, de renegar aquela volontat de flicatge informatica, de massificacion, d’uniformitat a totes los estages.
Coma se cada sèr ambe son accent garrèl, cantàvem son imne, a flors e a mesura que lo pòble occitan se calava.
La radiò que s’aluca . La tele. Las paraulas sul mercat , dins las carrièras, dins las escòlas , a la television , de pertot , nos trobàvem trapats pel ridicule d’èstre sol dins son estrangetat e de son parladis.
La vida non pòd èstre , tant corta qu’es , l’escorsa al trabalh , a l’’argent, al sexe , causas que s’estavanisson tan lèu.
Que jà son totes mòrts lo vincidors, e totes los vincuts , los jacobins coma nosautres .
Lo prètzfach occitan sembla bufèc als franchimands . Alara que nosautres sem a jogar lo darrièr jòc, de se cubrir del ridicul franchimand d’una paraula amudida , dabant los nòstres fraires venguts « barbares » e muds que parlon pas cap lo lengatge trobadorenc.
A cadun son onor , coma se dis, e sa paga.
Per Carcassona i pi pi orà
Lo prètzfach es clar : Qu’es ora de protèstar…

Amor amor

L'amor , entre l'òme e la femna , una idèa falorda. Una idèa bufèca?
Aqui çò qu'ensatjèri de mostrar....
Que lo net es un plaser que degun o vei pas....
E se vei clarament que l'òme es perdut dins son plaser entre que la femna sosca , o aquò's lo contrari ...
la femna que pren son pè entre que l'òme s'esquinta en cresent d'èstre Don Juan.
Mas pareis que las pendulas sonan rarament amassa...
Una pensada tant prigonda que soi tombat dedins...