Lo capitòl ambe son drapèu. Lo capitòli capitala. D'un païs qu'exista pas; l'Occitania. Un païs que ten una industria , una mònò industria. La de l'aeronautica. Una industria que degun parla pas de sa delocalisacion qu'arriba mai que lè. Tolosa al centre d'un domèni de 2,5 millions d'estajants capitala de la region "miètjorn pireneas" mai granda que la Belgica. Una region que vei arribar mai que mai un fum de parisencs , que la Despacha n'es fièra, que dis que : Tolosa es la sola vila que recapte mai de parisencs que las autras regions françèsas. I auria mai de 18000 novèls venguts aici cada an. E una bona mitat de bobos parisencs diplomats qu'aiman èstre pròches de la mar e de la montanha. Ambe la Despacha siagen fièrs . Los joves dilomats d'aici van trabalhat a Paris mentre que los parisencs cocutèjan.
Deman la China fabricara l'A320. E puèi sera lo torn de l'A380 E un jorn Monsur Galois, o son filh putassièr, dira fièrament que mai de la mitat del chifra d'afar es fach defòra. Que i a pas de rason de gular, que sem pas que d'aprofechaires.... Mas Tolosa raisva. Aima de creire que va venir Paris. Alara que Paris es ja venguda la banlega de Washington.
Mantuns còps se parla pas pus de la lenga d'OC. Avem juste drech al sorire dels inocents.
Tanben cal milhor daissar parlar Mistral quans Cassis ven secorir los amoros amenaçats per las flambas....
De luenh en luenh entendon , subre
Coma un còp de canon lugubre
Aprèp ; non auson pus, dins lo vaste desèrt,
Que la cremor apetegada
Que se rapròcha; de brancadas
A sos pèds tombon , enflocadas;
Acantonats , perduts , son al nis de la sèrp
De mila serps badant la gola...
Mai dintre l'aura que gingola
Tot d'un còp, peralin, a la sornura, dòn!
Una campana sona e plora,
Dòn! don! campanèjant subr'ora...
De Calendal lo còr s'aubora:
Campana de Cassis , a coneigut ton sòn!
Sona campana ! Sona vite!
E qu'a ta votz se precipite
Un pòble entièr! Ton filh , lo filh qu'a baptejat ,
S'envai perir de mòrt crudèla...
Cassis entièra se cordèla,
E landa vers lo bosc que se vei ardèjar...
Sona, campana benesida!
Tòtis las fuèlhas son bronsidas,
La cima del Gibau s'atuba... Los cafèrs,
Al bruch del toca-sin, en aiga
Mai-que mai, zo! Dins la brossaia,
Zo! multiplican sos fassaias
Per avincir lo bot de son obratge fèr,
Quand un estras tarrible,
Acompanha d'un crid orrible:
Lo Comte Severan, ò miracle de Diu!
Sota lo tronc , sota la rama
D'un grand pinastre tot en flamba,
Es aclapat, qu'udola e brama...
Per lo mitan del còrs es arrapat tot viu.
-Ai! Treitament tu que m'escraches,
Crida en morent, negre Diu! Saches
Qu'a pèd jos ai caucat ton nom, tant qu'ai poscut!
O, dis , del fons d'aquest abime
Onte ièu, rangolos , me rime,
Te jite a la facia mon crime,
En fòra de ta lei glorios d'aver viscut!...
E, los uèlhs rojas coma un babi,
Fa son darrièr badai , de rabia
Escumos e bramant come un taur qu'a manjat
D'estrangla can o de varaire.
Mai d'Esterela l'aparaire
Vèi en corrent venir sos fraires
Dins l'alba del matin que ponchèja deja.
E tot un pòble , doas mila amas,
Dintron en lutja ambe las flambas;
Al flèu desbardanat copon camin; l'azur,
Dins lo levant , de rai s'asonda;
E Calendau , lo filh de l'onda,
E dels cretens la rèina blonda,
El, ambe sas doas narras dubèrtas a l'aire pur,
Ela , son pèl que penjorlon
Coma un bèl liame de ginjorla,
Sota aquel giscle d'aur, de safir, de diamant
Que los recurb coma un cebòri
Alara se mòstron, fasent flòrir
Dins lo solèlh e dins la glòria
A la cima dels baus, agantas per la man.
L'aplaudiment de doas mila amas
E los saludon e los aclamon :
-Calendau!Calendau! Plantem , plantem lo Mai
Al sonquistaire d'Esterela !
El glorifica, el desforela
Nòsta calanca pescarela ...
Nomem , nomem lo Conse, e Conse longa-mai!-
Aquò disent la molonada
Als nòvis fai l'acompanhada;
Als nòvis generos, amoros, benuros;
E lo solèlh, que Diu domina,
Lo grand solèlh monta , illumina,
En congreiant sens termina
De novèls estrambòrd, de novèls amoros.
Cant XII
