vendredi 18 septembre 2009

davalada

A la davalada, grèlha lo tristum, coma la paraula sorna d'un mistèri, e amudida la question ansiosa , de s'endevinhar s'èra lo darrièr estiu de la vida . Tant d'amics se son anats ....

A la davalada l'òme s'encamina d'un pas e d'un autre pas. Coma se l'ivèrn jà l' amenaçava, alara que culis encara las tomatas dins l'òrt. L'agast se vestis de colors rojas , iranjas, jaunas , porpras , que se volga las jetar a la cara del cèl gris e blau d'acier , que los rais encapan pas d'amiadar.

Se trobon d'aucèls bèls pels passes , tibats , ventre dubèrt e uèlhs desvirats, atudats sai que, de poder pas s'acarrar al cabuç dels jorns traçes, qu'alenan son buf d'infèrn. Fa gaire, que bresilhavan de longa, e las fuèlhas revertavan lo vam de sas alas . Eran de pertot dins los boissons, los randals, a l'entorn de l'ostal . Ara tot es mud. E lo quitia resson dels bresilhadisses tinda estranhament dins l'aire afriscolat.

Los aucèls s'amagan ? Volan los aucèls cap a l'Africa ? Mas que se'n vei pas pus.

Òm dirià que la cisampa los caçèt sonque de son nom.

Los ostals se clavan mai lèu, darrièr sas tempadas craïnantas , malgrat lo solelh bas. E lo quite cat se sarra de ièu coma s'espaurugava de sortir.

E que ièu, me pareis la vida , tala la flamba d'un calèlh jos l'aurassa... Testuda e teunha ...


mercredi 16 septembre 2009

Molex

Molex deu viure.... E pas tombar entre las mans dels paucs vals.

dimanche 13 septembre 2009

De temps en temps, Micheu Chapduelh


Fa 796 ans e un jorn, la tropa de Simon de Monfort aconselhada per las evesquas de tot lo miètjorn tuèron Peire II d'Aragon , per donar un realme a un rei crusèl vengut del nòrd.
Aprofièchèron de l'ataquar entre que venia de pausar l'armura per minjar , çò que mostrar plan la manca completa de 'classa" se diriam auèi...
E quò foguèt Folquet de Marsèlha que donèt lo sinhal.
" li serviriai lo primièr plat " diguèt lo Simon acarnassit . I avià pas que la traïson per ganhar....
Cal arrestar de nos contar d'istòrias entre las leiçons d'istòrias....

Per ondrar la memòria prepausi de parlar lemosin. Que foguèt amont que la lenga dels trobadors espeliguèt , per tremolar las armas, dusca las cors germanicas , anglesas e ibericas.
E que Paris copièt sens vergonha...

A la pagina 46 -Pagina Limosina ambe Micheu Chapduèlh de son libre « De temps en temps »


....Los jovents eran coma ennivolats dins un fum cande que lo desseparava dau monde. Lor braçada semblava far nàisser de las belujas d'aur. Lo franc tiraire se demandava si quò era Dieu o lo diable que era mestre de son arma a queu moment.

« Venetz , çò-disset , nos fau traversar l'estrada e rejùnher los meus avant que los verds tòrn(em), emb lors chens queste còp. »

Se boteren en chamin los uns darrier los autres . Marçaudon marchava en coa.

Avant de passar sus l'estrada descuberta , escoteren. Om auvià res, om vesià res. Passeren un per un de l'autre costat . Om sentià que los verds eran gaire luenh.

Au moment que Jacòb passava, un camion surtit dau viratge sens que degun l'aie vist, ni auvit venir.

Una votz rufa cridet de 'restar . Lo jovent se plantet . Ruth anava cridar. Marçaudon botet sa man sus sa bocha per l'empaichar.

Jacòb levava las mans. Un verd li prenguet sos papiers e faguet sinhe als autres de l'emmenar. Ruth s'esbracejava e Marçaudon avià dau mau a la tener. La mair sanglutava doçament mas los verds semblavan pas l'auvir. Los drollichons compreniàn pas.


Ensatg de parlar lemosin . Totas las desencusas a las familhas....

Mas qu'es per la bona causa non?