lo fracatge republican. Annada Zero

Los cambiaments subtes que se produsisson ara e que pareisson coma la seguida logica de la mondialisacion son pas gaire analisats d'un autre biais . Los economistes que pareisson sus los estranhs fenestrons dels diferents medias parlan pas que de la necita adaptacion , de concurrencia salutaria, de la quitia lutja genetica entre las entrepresas e los òmes , univèrs ensanhosit, que vei lo triomfle del melhor (o dich d’un autre biais la morala : se vençatz pas ; ameritatz pas de viure). Esperon del retorn benesit del la lei de la jungle, que per astre se’n finisca enfin ame lo mode d’assistanat, abastardit, (cal veire los valents que ne’n parlon, pas que de graissa) social-democrata, veire socialista que nos enganèron tre la sortida de la guèrra ame lors farlabicas.
Oblidan de dire que totes aquelses avantages aquesits , per los assistats garrèls que ne’n soi d’en prumièr, foguèron donats aprèp de lutjas acarnassidas e subretot , per pas que lo miratge comunista tira tròp l’uèlh del trabalhador occidental. Es aital sovenguètz nos que l’Alemanha e lo Japon venguèron las veirinas del monde occidental.
Tot cambièt ame la debordelada de la paret de Berlin.
Dusc’ara l’obrador occidental mejan , tenia una brava securitat sociala, un « cdi » escalprat dins lo maubre, que fasiá qu’al cap d’una annada, en general, se trobava titolarisat. Per l’aparar i aviá una solide reglementacion del trabalh. Beneficiá d’una sistèm educatiu e d’un biais d’una cèrta egalitat de las astradas. Escòla e universitat a gratis.
Amai dins França la religion relevava de la sfèra privada.
L’occitan mejan podia donc sens pena dintrar dins l’administracion de las postas , venir regent, o emplegat de l’EDF, EGF, SNCF , EADS,ASF, CNRS, ELF …GENDARMA , o CRS. O fasian d'amassa. De segur que mantuns còps, per aquò far, li caliá montar a « Paris » coma disian d’unes : « te cal causir entre lo bistec o lo solèlh… coma m’o diguèt un sindicaliste quand n’escriviá ma cinquantenenca demanda de mudacion »
E ben tot aquò es acabat… L’Estat vendèt tot, o gaire se’n manca.
Uèi, se parla pas que de crisis economicas, que tot sembla recampat e de segur prèp per petar.
Alara de que se passa ? La riquesa mondiala quitèt pas de creisser. Al ritme de 3 a 4% l’an. Lo chiffre en Euròpa son un pauc mai bas , al’entorn de 2 o 3%
Per exemple un òme que ganhava 2200 euro, (15000 frans en l’an 2000passatge a l’eurò) devria ganhar auèi 3000 euro (20000F) e lo meteis òme a de fach perdut quicòm coma 25% de poder de crompar es a dire que ganha 2430 euro ara . Sabi que s’agis de detalhs vergonhosament materials.
Mas la creissança contunha de grèlhar. Segur qu’es mal aisit de far 7% coma en 1960 mas benlèu que tant val milhor de far 3% de 2000 milliards de PIB que 7 % de 700 d’alara non ? Mas aprèp la cabuçada de l’ideologia comunista , e jos la governença socialiste , la reparticion de las riquèsas creadas començèt d’èstre modificada . L'artesan mèstre; Monsen Rocard, un engenh de l’embrolh, socialiste de primièra borre (coma Koutchner, Charasse, e autres ). Ame Rocard, l’òme que saubèt Renault en lo privatisant, foguèt un pauc mai de 2,5% de la riquèsa nacionala que cambièt de mans , devèrs los trabalhadors ? Non cap als borsicotaires. Sonèt aquò l’encoratgeamant a l’esperit d’entreprèsa ? O la recerca de l’eternal retorn de fons apatridas partits per causa de la granda paur de 1981 . Tot aquò floriguèt mai que mai . Ara sus las quatre darrièras annadas , son 10% de la riquèsa produsida qu’es pojada al capital. Del meteis còp es la crisi…. Pels cobles , los menatges, las familhas…. E los economistes saberuts ( totjorn los meteisses) venon explicar que i a pas de solucion, que la China e l’Inda nos amenaçon.
Vertat que se pòd pas donar 10% cad’an de las riquèsas a un centenat de mile de privilegiats e se trachar de la santat publica, d’escòla o d’egalitat d’astrada …

La debordelada de la paret de Berlin ajèt per la majora part de la populacion estacadas als sistèmes socials e sociò- democratas occidentals de consequençias malastrosas.
E dempuèi aquò’s fa pas que creisser e florir.
Ara la « bastison » minimosa de l’UE e son espandiment, es venguda una evidénçia : l’Europa es pas sonque qu'un mejan de recaptar mantuns pòbles que dèuran plan s'aprendre de sarrar la cencha. Lo fach de los acampar dins una UE , de los despoderar de lor moneda , de lor capacitat de decision, mancarà pas de lor levar tota possibilitat de revòlta .
A portar al credit de voler pas qu’arribèssen de guèrras , entre que fan d'enganas, positiu non ?
80% de las leis son fachas a Bruxèl. Solide que l’estat françes bracèja, ame d’accions spectacularis sus lo tabac, la celeritat en veitura, l’alcool , mas coma o diguèt un còp Jospin o Nicolas recentament , l’estat a pas (pus) vodacion , e pòd pas ara se trachar de la gestion de las entrepresas, e donc assatjar de lutjar contre lo caumatge.
L’UE es pas qu’un masc per emmorralhar lo liure arbitre dels pòbles e los tener suau .
Lor demoran pas qu’un trabalh de far ; totjorn las directivas euròpencas : detricotar tot çò que pòd revertar de prèp o de luenh al socialisme , al collectivisme, a la social democracia, es a dire totas las butadas socialas que faguèron cridar cèba al sisteme… capitaliste e…. comunista que lo trabalhador a l’est manquèt pas d’o veire que lo « camarada » occidental teniá un melhor nivèl de vida.
Per l’occitan mejan mai que mai estacat a la devisa republicana , libertat , egalitat , fraternitat , a l’escòla republicana, a la securitat sociala, als grands servicis publics exagonals , aquò’s mai que lo fracatge d’un mite , aquòs la fin del pacte unitari « mièjornal » que siague per un radical , un socialiste , un comuniste.
Totes los sacrificis passats o foguèron al nom d’ aquel ideal revolucionari qu’es en trin de petar de pertot , que la drècha coma l’esquèrra son en trin de desmargar de fons a cima.

La drècha s'engana pas quand parla de longa del perilh terroriste , sab que lo perilh es aqui.
Se volon donar cada an 10 % de mai als actionaris e donc los levar als demai del monde trabalhador , e ben caldra i permejar bravament , qu’ a un moment d’un autre, los « terroristes » jos pagats , al trabalh precari , escanat per l’enauçada dels prètz , noiridura , transpòrts, lotjament van belèu cambiar de metòda de protestacion . Seran fenidas las passejadas pels carreirons ame d’eslogans trufarèls.
Alara benlèu que revèrtarà mai las jornadas de 1789 o 1793, 1830 1848.
Un sinhe que trompa pas es la baissa de las protèstas d’un mòde classic. Pròva que lo monde crèson pas pus d’èstre ausits . L’Estat va donc jogar los pompièrs mas subretot afortir sas fòrças de policia , per mantener lo tapador en plaça . Aqui la lutja contr’al terrorisme, lo que menaça los porta-fuèlha d'accions.
S’agis d’un sicut complètement novèl . França es en tren d’abandonar tot çò que fasiá lo ciment de la « nacion » a saber , l’escòla publica, la securitat sociala es a dire la santat trachada com’un ben collectiu, los grands servicis publics… Marcamal…
Las publicitats alentorn del cancer , del tabac reverton un ridèl de tuba que las meteissas publicitats nos convidan jà de se : « causir liurament los nòstres nivèls de remborsament de malautia, ame l’ajuda cochosa d’unas assegurencias privadas»
E coma , subretot dins Occitania tot aquò's èran los simbòls fondadors de la republica, podèm dire que sem dintrats dins una fasa novèla , que los governaments de drècha coma d’esquèrra son en recèrca , de longa , d’idèas per nogar dels ligams novèls alentorn de l’identitat nacionala, çò qu’explica las commemoracions fachas per la mòrt del darrièr bourrut de 14-18, d’Aimat Cesaire e d'autres encara.
Solide qu’anem veire los franchouillards s’arquejar sus los pus mendres senhes de la grandor passada o d'ara.
Del meteis biais qu’anem los veire festejar las lengas minoritarias al nom de la beltat de la diversitat culturala françèsa. Es benlèu çò qu’explica l’adopcion « susprèsa » per l’amassada nacionala d’aquel amandament que dubrissia un semble portanèl per nosautres e nos acuòlèt .
Mentre que l’aurassa empòrta tot e que los joves françèses an causit de parlar , de cantar , de legir e d’escriure anglès.

D'un biais sem plan a l'annada zerò