Tardèri mai per m'acossomir. Una ora encara a tornar sens trapar la sòm. E puèi venguèt coma un còp pel suc, e me pleguèt dina sas alas negras sens que me poguèssi sovenir de ren. Al matin ausiguèri cridar. Creguèt que de monde se preissava a l'entorn del lièch e se trufavan . Comprenguèt pas çò que se disia . Lo vièch se quilhava. L''ereccion del matin , la que vol pas baissar , levat d'escampar d'aiga. Vergonha. Alicia volontar de me bolegar: « Joana es aici en bas que t'espèra, leva-te » . Dins l'escuresina; per astre se vesia pas pron, per descubrir l'estat vergonhos de mon... èstre... Un moment , lo lençòl mostrèt la causa levada coma la tèsta d'una sèrp.
Bèla colòbra atalentada per ren de solide levat las fruches de son fantasme, polida colòbra reganhaira, per tal dire , al caumatge , e que servissia pas qu'a espaurugar las joinessas.
Alicia s'esclafèt e prenguèt la pòrta. Baste qu'aja pas vist. Senon seria pas pus nebot aimable mas brau turgescent. Pas gaire possible de me tornar far a « sauta bedèls » suls genolhs...
Eran nòu oras donc e Joana m'esperava ? Era pas de creire! Me sentiguèt la gargolha empegada. Mas me podiai pas levar encara. Un rai de solèlh passèt pel fenèstron de la cambra e faguèt dansar uns molons de poscas menudas que vironavan sens fin. Me tornèt d'envèjas de vomir. Ren a far. Lo fètge volia pas se la passar la monina. Eri tardièr. Una campana tindèt, sai que la mièja de las nòu.
Ausissia parlar, sens devinhar de que parlavan. Alicia e Joana e benlèu qualqu'un mai. Fintèt lo fenestron de la cambra que mostrava un carrat de cèl blau. Una jornada de calorassa? Trapèt la mòstra entre las caucaduras. Marquava plan la mièja. Tornamai la campana tindèt. Me semblèt qu'o fasia dins lo cap.
La serada me tornèt per tròçes. Prumièr, per qué se trufèt de ièu? Per qué m'abraçèt a la fèsta? Per milhor me renegar aprèp? Me sovenguèt consi Girard la tenia sarrada, l' imatge clara d'elses, jaguts dins l'escuresina, entre qu'ausissiai son planh, d'unes còps son cridal de gauch subte, que treblava pas sonque una segonda lo crainament de las cigalas . Se remembrar. Un sanglòt que nos lo còl. Coma se li furgava lo còr d'un quicòm de brutlant. Sanglòt ridicul d'amoros perdut dins una vinha , coma un naufrajat. Joana la crudèla que semblèt de lo tener per la man, per li mostrar un camin.
Joana sonque dins las sias pensadas, entre que se revirava de longa , jagut al lièch de sa solèsa.
Ela que devia de li mostrar lo camin , qu'avia prometuda dins son raisve , de marchar de compas, ela que se desvelava son còs, sonque per el, al cap de son cèl estelat , que li disia los mots de l'amor , que los inventava per li far descubrir lo miratge inausit del plaser de l'òme e de la femna, que l'alisava , l'ensenhava per que matèsse un jorn d'el, la fòrça druda d'un brau que baneja sa bestialitat e, qu'enfin, domdèsse amassa son instint. El que la vesia, al clarebrun, ame sa cabeladura bruna li gratinhar las espatlas , entre que las popèlas rojinosas fasian de ceucles de fuòc sus son pitre engalinat, e prenia las retnas d'un joir prigond , que monta del ventre dusca'l cap , escambarlhada , divenca, alenant a l'aurèlha , a la boca sa nolor salada de las pots ufladas de desirença.
Joana sonque dins sas pensadas que per el.
Alara a flor e a mesura , faria coma una espasa , una man , una boca, un chuc , un cabuç, un vertolhon, falorditge creissent devinhant la mòrt pichona, la set , la pèrda, l'oblid, lo crid, que monta entre las dents, cap en re , l'esquina arquebotada, las onglas a las carns dintradas, que sautan d'un vam, que monta lo gauch . Ela que joga de son arquet . D'un margue despolhat . Sòrt e dintra , estrangièr, fòl e roge de sa sang, tal un drèlh enganat dins son plèc de pèl, vièch caluc esclau que polsa suaudament.
Que Joana endeven de gemegar doçament , entre la montada escalabrosa, ont ten en ela lo brandon que dèu mestrejar.
Alara pareisson d'alenar ensems. La tressusor gota a l'un del cunh dels pòts , a l'autre de sas parpèlhas, lagremas de sal e de jòia , tant que los còs alisan de lor va e ven dansaire . La voluptat plega tot dins sa rauba de seda. Sab qu'anem galopar totes dos , que soi caval e tu amasona e enauçarem nos dusca Dius.
Puèi subte, s'arresta a l'òrle e teni son buf, coma un caçaire qu'escota l'escorsa d'una salvatgina, o lo jaupadis dels cans, o coma lo que tremola dabant l'auratge . Tinda l'ora de la pichona mòrt, dels mots descabestrats , dels mormolhs, de las paraulas eternas: soi tu e sias ièu, me negarai en tu , m'endevenirai tu . Vòli èstre ton ombra, ta penche, ton solèlh...
E tomba lo liam que nos tenia, lo liaç que nos clavelèt un temps l'un e l'autre, e s'atuda lo tron poderos que nos empeguèt del ventre a la boca. Sanglòt escanat a mièg d'aver cridar puèi silenci sens se sompartir....
D'escotar espaurugats los còrs s'apasimar e la sang se perdre dins lo còs, asaigar la tèsta ... E de rotlar sul costat entre que las flors penecan d'una menuta d'eternitat.
Aital de Joana e de ièu, mantuns còps en raisva que uèi vira cachavièlha....Joanan pas que per el al cap de son cèl de lièch.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire