Carrièra del Taur

L'ai vista la femna linde que parlava. I avia mai de monde, entre qu'ela parlava. Cossi dire , parlava mas degun comprenia pas çò que bredonejava.
O alara parlava tròp lèu, sens seguida, per de monde pas tròp acostumats d'ausir una lenga pron vièlha. Disia qu'un còp èra, tenia un filh valent , que l'ajudava. Tenia un filh que se seria copada la man puslèu que de lo veire sofrir. Que s'èra fach copar una man per lo salvar. Mas que venia pas la veire. Que saique l'aimava pas plus. Que lo sèu filh dempuèi qu'èra partit trabalhar a Paris. E ben aquel filh oblidaire venia pas plus la veire , ela la paura vièlha.
Disia :
-te ;aqui çò que trobèri un jorn dins l'escalièr que monta al traste del mèu ostal . Un imatge, d'èla que son pichot daissèt tombar de son fais de libres que rebalava totjorn darrièr el , qu'èra de longa en trin de legir quicòm d'occitan, dins la lenga del pepin vièlh. Quna idèa! Degun se'n trachava pas mai d'aquela lenga. Degun gausava pas de la parlar. E los que la parlava se butavan al silenci vergonhos; al sorire nèci , al mesprètz , a la trufardisa del monde normal coma òm dis . Lo mond normal qu'es aquò?
Ela non savia . Ela èra dins aquel vièlh espital que pudissia la pissa. Ela gaitava las letras . Esperava las novèlas qu'arribavan pas jamai. Un jorn praquò , lo jorn de la fèsta de la maira, una garba arribèt miravilhosa. L'infirmièra li donèt. I avia un mot aqui dedins escrich menut. Lo legiguèt la paura ela.
La garba non venia de son filh . Mas non volguèt pas o creire. L'infirmièra li avia donat. Era per ela. Era çà sèu. Jetèt lo mot a las escumièras. E pausèt las flors dins un pot de plastic, una mièja botèlha de volvic copada que servissia per aquò. De cadun que dintrava i mostrava las flors , tretze ròsas rojas. Lo vistalhaire podia far milhor que d'agachar las ròsas meravilhosas que nolavan tant e mai.
Mas a cap de la tresena jornada , l'infirmièra dintrèt , enrabiada. Venguèt drèch sul ramelet e lo sortiguèt sens jitar lo mendre agach a la vièlha que se sarrava sus la cadièra.
O tot sens dire un mot.
La femna blanca sortiguèt sus un buf d'èr emplenat de Javel. Muda coma una tomba.
E la paura vièlha se metèt de plorar.
E que dempuèi plora.
AF