Ras dau camin passava un vièlh camin de carretas qu'escalava lo sèrre per agandir au vilatge. E ras dau camin a quatre passes de la pòrta cavada dins una vièlha muralha , i avia una fonteta aturada, la vièlha font ont veniàn antan las filhas dau vilatge posar l'aiga vèspre e matin , amb d'orjòus de tèrra roja. l'aiga d'aquela font i a fòrça temps s'es enanada ; es coma una vertat perduda. E los grands auritges la fan reparéisser, de còps ambe son alegria de passat temps. L'aiga dels aujòls es sempre bòna...
Podètz escotar se vos agrada en mirgajant sus Max Roqueta çò jos
Max Roqueta
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire