Dius e los òmes

Sèm benastrucs , e vius, coma d'aucèls al niu.

La Tèrra , e los bòscs solombroses .

E los rius prigonds de la trocha negra .

Vertats qu'uroses sèm aicí ...

Los òmes morisson de vielhum.

Que comptem pas los joves mòrts.

Un còp, dins ma carrièra, un saberut me diguèt son necitge:

Los òmes morisson pas de vièlhum, non

morisson quand traucan al cap sa saca d'esperança.

Òc sa secaresa que li plega lo còr e lo còs

que se vei plan los qu'an tot oblidat de sos espèrs,

es a dire de son enfància. E que s'ameritan pas de viure.

E contunhèt lo vièlh ame son necitge.

Las fòrças celèstials l'acompanhan sa davalada ,

Aital per totes. Vièlhs e joves qu'an perdut son vam.

Los que pòdon pas , que gausan pas , e que volontan pas cap d'avenir.

Que la natura es acarnassida de nos far escampar la nòstra semença .

Pareis que serem una mena de portaires oblidós d'un messatge ADN subrenatural.

Qu'unses Dius despietadós nos cercan bregas?

Alara , l'amic l'as vojat ton sacon semenador.?

Seriam pas mai que los portaires de l'eiritage genetic?

Que revertariá pas qu'un craba?

Mas que la civilisacion umana a d' escapar a la tòca inumana de la natura.

E a la volontat «dels» Dius.