Lo prètzfach occitan ?

D’aqui estant, se vei clarament come disià JBodon, que nos an mossegat per la cara e que nos van crebar lèu.
Lo prètzfach occitan es bèl ? Oc, mas qual pòd èstre ? De que pòd se trapar un òme per s’acapriçar d’escriure dins la lenga d’ÒC ? Ambe las dècas que fa … Se crei tot solet ? L’agrat caput, falord, caluc d’escriure cada sèr per ….degun, ….d’escotar jamai lo resson de la peira, tombada dins una mena de potz.
Lo prètzfach occitan se sona resisténcia.
Tinde coma una campana aluenhada.
L’ òme occitan crida dins la règa del darrièr Tocan , d’Amazonia , dins sa jungle venguda planas de milh transgenica, d'a fons laurada pels caterpilars . Mami fa bèl temps anem caçar l’indian ?
Un matin ensatjèri, non pas de caçar l'indian.
Non de parlar,per veire, e a plena boca de blògs , a ponhats de cuòls viets, bitas, cons, fofonas. Cal realisar.
Lo net es lo luòc del cuol, devriam dire lo cuòl dels « pas net » es lo luòc.
E amai i ajèt pas mai de 140 clics.
Que tot aquò fa bèl temps , qu’es jos lo contròla de l’estat jacobin. Ten son mestritge del net ,ambe France Telecom e totas las autras entrepresas privatisadas, que son en passa d’estre vendudas a la mafia per qualques soicides de mai , e qu’aquel novèl mejan d’expression es pas qu’un mejan de nos denisar , nosautres los mals pensants . Coma faguèt un còp èra l’Inquisistor , mas en caminant a pè entre 150 ans, dins tota Occitania e en questionant mantuns còps las mesteissas familhas per trapar lo gèna de la "maupensença" .
Mas i a d’autra causida ?
Lo prètzfach occitan es donc la lucha contre l’arbitrari fondamental , lo de la lenga, e quicòm mai que se pòd pas nomenar, que nos liga sai que als catarons que tornèron trobar l'ensenhament de la gleisa de las primièras oras. Cò que la gleisa enriquesida al nom dels paures podià pas engamar. L’injusticia mai prigonda que .
Dins un païs que quita pas de bramar a l’UNESCO, sul respect de la diversitat e de la francofonia amenaçada.
De segur que l’esperit de libertat s’ès amagat dins los plecs de nòstra espèr , de nòstra capèl, coma se nos demorava la tòca ultima, l’onor, de renegar aquela volontat de flicatge informatica, de massificacion, d’uniformitat a totes los estages.
Coma se cada sèr ambe son accent garrèl, cantàvem son imne, a flors e a mesura que lo pòble occitan se calava.
La radiò que s’aluca . La tele. Las paraulas sul mercat , dins las carrièras, dins las escòlas , a la television , de pertot , nos trobàvem trapats pel ridicule d’èstre sol dins son estrangetat e de son parladis.
La vida non pòd èstre , tant corta qu’es , l’escorsa al trabalh , a l’’argent, al sexe , causas que s’estavanisson tan lèu.
Que jà son totes mòrts lo vincidors, e totes los vincuts , los jacobins coma nosautres .
Lo prètzfach occitan sembla bufèc als franchimands . Alara que nosautres sem a jogar lo darrièr jòc, de se cubrir del ridicul franchimand d’una paraula amudida , dabant los nòstres fraires venguts « barbares » e muds que parlon pas cap lo lengatge trobadorenc.
A cadun son onor , coma se dis, e sa paga.
Per Carcassona i pi pi orà
Lo prètzfach es clar : Qu’es ora de protèstar…