L'òme vivià dins las roïnas d'un usina clavada dempuèi bèl briu.
L'òme amagava la pauretat dins lo gravat e la posca.
Portava totjorn çà mesme.
E praquò sorisia l'òme, e prepausava a cadun de se sarrar per beure una grema de cafè , dis un veire bercat , que s'en vesia pas lo fons.
E jamai que ièu gausèri d'o far, que me fasia paur , l'òme.
Qualquas femnas passavan qualques còps per i daissar de mangiscla , sul suèlh de la pòrta desmargada .
O manjava se los rats non i panavan.
Seria fals de dire qu'èra maluros a l'òme, sonque tenia la vergonha de poder pas sortir de la caforna , per se mostrar al solèlh.
Moriguèt de viure dins l'escurina sai que , baste que moriguèsse pas de fam.
Senon seria lo mai grand pecat de la mia vida...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire