poèta

Poeta a la fenestra .

Lo poèta gaita lo monde e l'enauçada dels estornèls .
Ausis lo mormolh del monde , e lo resson d'une oblid. Lo poèta mira lo cèl que cambia de color e de forma, e lo monde que miran la tèrra. Dis que lo temps passa e que lo monde vòl pas se virar cap a sa fugida. Lo monde vòl se carrar. Arriva quand tot va mal que lo monde tua lo poèta, que degun s'agrada pas de veire la Tèrra torna quand lo monde ensatja de se tenir drèch e de marchar , que crenh de tombar lo monde, pensatz un pauc, ambe la tèrra que fa 40000 qm en 24 oras .
Mas, vivant, qu'alara i a un poèta novèl que torna prendre la cançon per dire al monde, que sab pas çò que s'endeven lo temps , los raisves, los òmes quand se'n van totes endacom mai, que lo monde es òrre mantuns còps e patalin e patalan. E lo monde qu'enrabian de la dicha del poète.
E l'autre contunha e agacha pel fenestron dusc'al moment onte , ambe lo vièlhum s'acrenca sonque son retrach dabant lo trauquet que dona sus lo monde. E que vòl far creire qu'es totjorn aqui , l'uèlh viu, a l'espera. E lo monde ven l'arregardar lo retrach , coma fa ambe la Joconde que risolèja de contunh, e se dison lo monde:
- " quna idèa curiosa que de démorar aital sens artelhar , lo nas al ras de la fenèstra, levat drèch, sens pus parlar al monde, qu'es bèl aquel poète de se calar aital aprèp çò qu'escriguèt al temps del joventum" .
La vertat me la diguèt un poète.
Que sai que lo poète vòl pas , subretot , se far "aver" .
Aital que reverta lo passatgièr de la crosièra, que vòl aprofeichar d'a fons, pel prètz de la plaça, o benlèu, que sembla un clandestin que pana las imatjas, per son libre comol d'imatjas, que d'unes còps, sonque vòl pas mostrar als quites autres poètes, que li fan coco de sa fenèstra elses tanben, de la paur d'esser panat o que li mascanhan tot.
Pauc a chau pauc, ambe lo lassitge, que ten a pron pena, l'uèlh dubèrt, dusca'l cap del viatge, tot en tremolant de paur , coma los autres, mas que capitarà benlèu de morir benastruc entre los amics de la familha apatrida dels poètes, sovenirs e papèls, e tiradors comols d'istòrias desconegudas e d'escriches inacabats, per un pantais de vida ...
Aqui çò que diguèt lo poèta:

O crèsi que lo poète es pas qu' un òme qu'ensatja de n'estre un?