mots

A la font

A la font sèca, i a d’ aucèls que venon biure.

A la font sèca mantuns còps, s’amasson sens vergonha.

Los aucèls paures que venon biure un rai de mèl.

D’ aucèls menuts que s’avidan al solhèl

D’aucèls se volètz, que n’i a de tota mena.

De pichòts que parla sens prendre alena.

De vèrds , coma d’aucèls d’Amasonia.

Que cantan cada jorn la mème simfonia.

O que parlon del nas, gorbatasses pus bèls

Que se sonan la nuèch, en se manjan los uèlhs.

De los que son mòrts sus la rota estrècha

D’autres que manjan de micas a l’òrt.

Las granas , o la sang que gota d’un mòrt.

A cercar son arma per se ganhar l’infèrn.

Coma nos, estrangièrs al paire, a la maire

Ont penjar son lum ? Ont trobar sa sason ?

A la font sèca son d’ aujòls, lo cap pelat .

T’esperan per te parar una copa gispre .

Per dire de dire fòrt , las paraulas tindairas .

Per plorar pas, lo punh sarrat,

Al cap del braç, levat per res.

Per plorar pas o mens?

De que servis de tornar dire ?

Lo temps passa coma lo vent ?

Son totjorn aqui los aucèls a la font sèca.

Coma los còdols, mirgalhats , escrincelats

De las colors d’arcanèl a l’abroa de l’aiga

De las colors capudas que passan pas entre las bugadas

Sens qu’òm las trapan . Sens qu’òm las palpan

Mas qual es lo mal ? Tot es vengut trempa de rosada, de susor;

Quicòm pudis. Un òme que camina, sens pena, sens onor,

Que me disian los aujòls de me vestir de posca ,

La que tomba dels nivols als jorns sornes d’oblid.

Ba ,

daissa …

qu’i farem ?

tot aquò ven estranh.

me fiala entre los dèts.

Mas qu’es bèla la sabla de la mar.

De belugas , los rebats de las èrsas, dins las espigas.