........Tornèt al casal, qu’èra a l’abroa del vilatjon. Crosava d’amics que lo conflava : e ben Joan l’as trobat lo Segret ? o ten gaite lo Furgairon que sab pas onte penjar lo lum. Butèt la pòrta. Joana s’estonèt de lo veire tornar tan lèu del trabalh. De que fas Joan ? Joan diguèt : me cal anar a Malavila portar d’ aplèches al remolaire. Joana tornèt : mas i sias pas anat diluns passat ?E Joan bufèt : Oc mas las afustèt pas totes.
Abraçèt los nens aimats. Joana lo gaitèt laguiosa. Joan l’abraçèt tendrament en li alisant la cabeladura. Joana plorèt ? Devinhava que se passava quicòm? Èra pas de son biais Joanon. Messorgas de Messorgas. Podiá pas quitar de mentir.
Tornèt lèu al trauc del canhàs. L’autre li faguèt sinhe sens dire un mot e davalèron dins lo trauc al pus fons. Quand de temps ? O sabiá pas. Caminavan muds. Una ratapenada giganta s’acranquèt a sos pèlses, un rat, tal un singlar, lo mordiguèt als pompils, un mena de leon de cavèrna, als dents de sabra, los agachèt trescambar dins lo gravàs en se lecant las bregas. Se vesiá a pron pena. Una lusor neblosa tombava, que donava als ròcs l’aire d’unas mascas rescondudas, à l’espera dins l’escuresina, de chucar per los uèlhs, la rason dels òmes. Joan tremolava. Lo canlop alongava los passes, òm auria dich que voliá lo pèrdre dins lo labirint de tunèls. Esperatz -me un pauc bufèt Joan. L’autre : Mancariá pas qu’aquò. A l’endrèch mai perilhos, aranhas, leujas, escorpions, sèrps, luserps, rainetas verinosas, aici aquò’s pas que poison e mòrt lenta. Coratge i a pas qu’un quilomèstre d’abans lo grand cabuç.
Joan n’en podiá mai. Trentalhava, se trucava als ròcs, lisava sus la tèrra fangosa, se talhèt lo cap a una estalactita, e la sang rajèt fòrt. L’autre jaupèt: despacha-te senon… S’entendiá lo galòp d’unas bèstias que los escorsavan d’ara. Lors passes tindavan contra las parèts regolejantas d’aiga negra. Una canhada de tot que s’aviudava de carn, se sarrava d’elses e lo canlop sautava totjorn mai luenh.Udolaments de la mòrt e fèsta del sang.
Levèt lo cap e vejèt luènh una taca mai clara. Lo canlop se tenia a cent mèstres. Joan tombèt, se recaptèt com’un ressòrt. La sang li tampava los uèlhs. Se revirèt sens coneisser los monstres, de mena de iènas que renavan, en escupissant de borrilhs de bava blanca. Joan compreguèt qu’arrivariá pas de rejunher lo can lop. Per astre, d’un còp lo corredor venguèt estrèch coma un còl d’embucador. A mai lo vial zigazaguèt. Joan soscava pas pus. Butava contra’ls ròcs. Rebombissia en s’apialant de las mans. Tombèt encara. Los aussisia mai prèp. Alara jetèt la toalha blanca ambe los bocins de carn. Ausiguèt un mescladis de japals, de cridals enjertables. Mas la galopada infernenca reprenguèt lèu coma s’al revèrs l’aconsideravan pas que coma d’apetissadisses.
Joan vesiá plan lo canlop arrestat que l’esperava. Li faguèt sinhe de correr mai lèu. Joan trimava per levar los genolhs. Pensava a Joana, als enfants. Folia, capuditge, avuglament.Tre la debuta. Consi aviá pogut daissat femna e nens polids. Jamai non los tornariai veire. Plorèt en trescolant dins la grava. Se revirèt e fisèt son èime a Diu. Ausiguèt l’alenada de la ièna la mai pròcha sul copet. Ausiguèt lo claquament sec dels crocs. Sentiguèt una odor de poirid lo plegar. Al coide de la galaria d’un darrièr vam, se jitèt dins lo penjal pel sòl cubèrt de mofa roja. Alisèt encara sus l’esquina en cridant son esglai. S’espèrava l’agantal crudèl pel còl entre qu’una autra li furgariá lo ventre, a el lo Furgairon, per li debanar los tudèls. Sabia que la mòrt seriá lenta, qu’aquelas bèstias lutjan mantuns còps per los milhors tròçes, e se jogan de sa preda.
Mas que ren venguèt. Se revirèt. Totes se tenian arengadas sus una ròca blanca e plata. Gemegavan de rabia sens poder l’atenjer, que podian pas passar lo terme invistable del darrièr coide. Joan se rebalèt. Retrobèt lo canlop sietut a l’abroa del tobogan gigant, que se’n vesiá pas la fin. Alara lo canlop li diguèt : lo vòls coneisser lo Segret ? Joan capejèt òc ben.
Lo can lo butèt. Joan cabuçèt en cridant sa paur.
E dempuèi camina sus la Luna ambe son fais sus l’esquina.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire