I avia pas que la lum d'un calelh, del
clara brun,
Sus la plaça estrecha, plegada
d'escurina e d'amarum.
Tombèron d' estelas atudadas de fum, e
de tristesa
Coma las belugas d'un fuòc de cosina
de joinesa.
A pron pena se los vegèri los
fachilhièrs, estranhes
Ambe son cap emplenat de messorgas,
mentre tant
Quora chucavi a la tia pèl las
lagremas de sal, e d'escruma
Una gota feruna per cada pota, gelada
dins sa rosal,
Coma la que te tomba, cada ser per son
nadal de barena
Venètz , venètz monde, levatz per
saludar; la copa plena
lo gòt, dusca 'l front sens ren nos
avidar , ajudatz nos
Avètz pas que de capejar, los reis
tornan a son poder
Que nos l'aviam, l'avèm cregut, mas
butatz vos, nos dison,
A ma drecha los paures estequits , a
l'esquèrra los nècis ,
Solide nos i deuriam trobar un jorn
que l'autan bufa .
Ten coma dison los borgeses , los
paures i sufís la pauresa ;
Ten lor dona un dèt e te prena lo braç
e la camba, lo demai;
Comprenguèri que nos volián tornar a
la nòstra bestiesa
L'ausiguèri parlar del plond de la
cambra ,dins ma solesa .
Me levèri d'un saut per lo trapar al
còl, sens agantar la rauba
Mas lo paure , enchifrenat de seda ,
se cambièt en cagaròl.
La morala d'aquela istòria es coma la
vitz sens fin d'un potz.
A mai cercatz , a mai i trobatz los
mejans de la libertat.
