I avia pas que la lum d'un calelh, del
clara brun,
Sus la plaça estrecha, plegada
d'escurina e d'amarum.
Tombèron d' estelas atudadas de fum, e
de tristesa
Coma las belugas d'un fuòc de cosina
de joinesa.
A pron pena se los vegèri los
fachilhièrs, estranhes
Ambe son cap emplenat de messorgas,
mentre tant
Quora chucavi a la tia pèl las
lagremas de sal, e d'escruma
Una gota feruna per cada pota, gelada
dins sa rosal,
Coma la que te tomba, cada ser per son
nadal de barena
lo gòt, dusca 'l front sens ren nos
avidar , ajudatz nos
Avètz pas que de capejar, los reis
tornan a son poder
Que nos l'aviam, l'avèm cregut, mas
butatz vos, nos dison,
A ma drecha los paures estequits , a
l'esquèrra los nècis ,
Solide nos i deuriam trobar un jorn
que l'autan bufa .
Ten coma dison los borgeses , los
paures i sufís la pauresa ;
Ten lor dona un dèt e te prena lo braç
e la camba, lo demai;
Comprenguèri que nos volián tornar a
la nòstra bestiesa
L'ausiguèri parlar del plond de la
cambra ,dins ma solesa .
Me levèri d'un saut per lo trapar al
còl, sens agantar la rauba
La morala d'aquela istòria es coma la
vitz sens fin d'un potz.
A mai cercatz , a mai i trobatz los
mejans de la libertat.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire