Ai somiada la vida e totas las vidas.
Silvia crenhava , l'avenir estequit,
L'òme tornat esclau, l'enfant nhafrat
,
La guèrra , l'escòla de l'argent rei
O la cèrca de las maquinas de mòrt.
Lo monde en preson, al trabalh: la
cadena ,
Coma s' una vela negra de malícia
Se desplegava per amagar la lutz e
l'espèr ,
Mas coma s'acabèt lèu aquel còr
generos!!!!
Nèci èri, nèci demòri, al temps
bufèc,
Un an de solesa, auèi, e voide es lo
deman
M'adormiguèri sul sofà, sens pensar
ges
E la filha meuna, quora se venguèt
clinar
Per devinhar un rai dins las parpèlas
mudas ,
Trobèt pas que de pèl empegada e
pesuga
Alara venguèron las trèvas de la
nuèch.
Las ombras jagudas al plond de las
parets.
Per me plan far tastar aquel malastre
bèl
La mòrt te leca l'arma e te chuca los
uèlhs.
Mas escotatz , 'aquò's pas de
ieu que parli ..
Jamai tornaràs pas passar jos lo
lindal;
Jamai pus marcharem de compàs, sus lo
vial.
Ara que son quite remembre ja s'
estavanís,
Quina polida annada. Quin bèl
aniversari.
Tan e mai ne faguèri ambe la Silvia
meuna...
Que la seguèri aquel jorn de calorassa
dusca a l 'autò blanca pargada jos lo
pin
aconsomit encara, mas crentós del
camin.
a l'abroa de l' estrada, per clavar lo
portal .
Me diguères d' abraçar la maire per
ela ...
Mas que calia pas li trebolar l'
astrada.
Me remembre d'un gèsta, d'un darrièr
sorire
Que me bufèt un poton sus la palma de
la man.
Un parpalhòl nolent, de las alas
leugièras;
Que faguèt rocolar un coble de
tortors
E l'autò vonvonèt dins la carrièra
granda..
Un darrièr còp, me soriguèt.... ...
Deman farà un an ....
A Sylvie
