ne faut-il pas ...?

NONO

Quadratura imaginaria e colèra de nen

L'estiu arribèt un dijos. 

Nos susprenguèt qu'avian pas cap vist passar cap de prima. 

Mas òm se'n branla  de la prima . E tot lo mitan occitan se'n branla que sia   de la  prima o de l'estiu. 

Per de que? 

Mas que sabi ièu?

Ne'n pause des questions ièu?

Las causas son simplas e biblicas  . Que ièu soi un occitan que parla solet , dins lo sèu cap , e sul blòg , alara de que li fa la prima, o l'estiu? Que tot aquò li agrada mai o mens  .

E sabètz vosautres la responsa? 

La question a 5 euròs? 

E diga me l'amic , per de que , un occitan parla solet dabant son blòg , e dins son cap ? Ièu o sabi pas.

 I a mantunas ipotèsas e qualquas tèsas.

La primièra seria de dire que la vida es tròp corta per se traïr.

La seconda seria de dire  que la vida es tròp corta per ne finir .

La tresenca seria de dire que la vida  es occitana per los de la mèuna generacion.

Ne'n trobèri una pròva de mai sus France Cultura fa gaire... Que parlava de Rudbi. 

"Universalisme"  quand nos ten. . 

 Qu'aièr escotava Gachassin parlar de son enfancia , e Domenech e los fraires Bonifaci , e Toyòs  e totes los autres e parlavan pas que d'Occitania, als quites òmes que  nascuts d'aici joguèron pas jamai al rudbi. Parlavan de son experiença de la bala ovala , ambe sons rebombs , tals los de la vida , e subretot  de la lutja  feruna, que se liuran las còlas , sens que cap de jogaire pòsca se creire vencidor, per totes ,  coma arriba al fotbal , quand un benastruc  capita,  de trobar lo camin del boès . 

Lo rudbi diguèron,  aquò's una victòria collectiva o una desfacha collectiva. 

Ièu me pensèri una victòria pichona  que França nos pana , coma lo demai, que  nos rosiga cada jorn,  per n'acabar d'escafar las diferençias, sens veire al cap l'uniformitat , la grandor  françèsa esquizofrenica , e l'unitat territòriala brandida com'un espaurugal . 

Caldrai escriure un jorn una istòria de  la banana tricolorenca! 

 L'esperit "rudbi" que Paris  seguis coma un ataüc. 

Qu'aquela Occitania s'adormis, ambe la fin prevista de las vilòtas.  La fin de Molex , dels teissatges de Arièja, e amai entemenadas dempuèi bèl briu,  la fin de totas las entrepresas , a començar per Airbus  que bastis ara una cadena de montage dins Tunisia , abant de partir cap a la China. 

Una victòria rudbistica , a la Pyrus, que lo Paris politic , ultra individualiste,  nos renega (e tota la còla  de l'UMP-S)  d' a fons,  coma tota idèa de victòria  collectiva,  nos pana, nos chuca la sang ,  cada còp que la còla occitana monta  al nòrd per jogar a Sant Denis ,  dabant los dos millions d'occitans exilats e oblidats de la capitala.  

 E que  contunhava de mormolhèjar , sas paraulas sens saupre mai ,  se las inventèt , se li tombèron un còp èra , espèssas coma la granissa, o qu 'un tròç afustat mai que los autres ,  li seria demòrat ficat dins lo lobe esquerrièr .  

Oc , levat que siaguèsse drèchurièr d'origina , lo lobe , mas que ne demorèt  pron d'esquèrra ,  qu'una ascla ponchuda li espetèsse lo cap. 

Que dire , que se prenguèt quicòm sul nas d'aquel costat mièjornal , l'aurassa   la granissada e las asaigadas de tota mena .

Oc d'en primièr la teulada que s'enaurèt,  e aprèp tombèron  los grans de gèlada  , tals los uòus de galinas, per acabar de t'espetar las fenèstras, d'uous sens jaune , que se desfan sus l'èrba traucada dins un ren de temps. 

De se creire que  Simon de Monfort e lo papa infernenc Innocent (las mans plènas?) nos  èran tornats. 

La mòrt del motard

Lo jove rotlava coma un caluc dins Sant Giniez, semblava de perseguir la mòrt.
Una d'aquela moto , al motor pichon , que passa lo 150. Aital que faguèt un jorn Sant Giniez- Pierrefiche dins mens de cinq minutes a pron pèna.
E encara per la rota vièlha , la de Severac lo Castèl.
Li arrivèt mantuns còps de cabuçar.
Un jorn sautèt la parèd que ribèja la rota , del costat del Masgros , sabètz , la que los aujòls bastissian un còp èra , quand se passejavan subretot dins un carreton tragut per une vaca , gròssa coma una cabra. E que riscava pas gaire de sautar dins la còsta de las vinhas.
E se'n tirèt sens gaire de grapinhals.
Un altre còp dintrèt a 80 dins un magasin, qu'èra pas sonque de sa causa , que la moto alisèt sus una bosa.

Mas son darrièr jorn foguèt quicòm mai. Que per un còp rotlava tranquila , per anar crompar lo jornal, lo pan, e la fogassa del dimentge . Lo primièr jorn qu'agachava de pertot, come se que se mesfisava , coma se quicòm lo tarufava , o que la mòrt pudenta li aguèsse envejat un senhal, o li mormolhejava d'orrors a plena boca .
Lo motor udolava gentament , i avia una engana del costat de la boita de las vitessas , mas pas grand causa que se pòsca pas tornar restablir.
En passant la carrièra granda , crosèt Monica , e quilhèt lo braç per la filha bruna , que fasia mina de li envejar un poton sus la palma de la man, qu'aimava la mòtò la brava , e sosquèt que Monica li devia un quicòm mai , un crana poton, vist que l'avia aparada al baleti de Las Palmas d'un grand salòp que cercava de la violentar.
Puèi prenguèt lo viratge del fièral, un pauc tròp viste, pròche de 80, e la moto començèt d'alisar sul costat , del darrièr . Ren de grèu qu'auria poscut la tornar quilhar milanta fès, se'n jogava de costuma , levat un can que se dormissia al mitan de la carrièra , e un enfantonèl que traversèt dins la meteissa segonda , per trapar son balon .
E la moto s'en anèt sul costat , mas sens se jaire , sens s'arrapar lo quidran , çò qu'auria poscut demesir la celeritat. Non partiguèt gaireben à seissanta grads de la verticala drèch sus la parèd , sens qu'i poguèsse ren. Capitèt d'evitar lo dròlle , mas la roda rosiguèt un tròç de la coa del can , e Joan s'esclafèt lo cap contra un pal de sinhaletica que portava un sens enebit .
I ajèt de sang e la cervèla espandida . Mas moriguèt pas sul pic.
A qu'oblidave , Joan se sonava , Joan qu'aqueste matin oblidèt de passar lo casc, per que l'avia pas , l'avia prestat a un amic qu'arriscava un contraròtle en anant a Rodès.
Se pensèt pas sonque d'arrestar lo motor . Se levèt un darrièr còp .
Una femna sortiguèt en bramant aprèp lo dròlle que plorava.
Lo Joan se virèt a ela alara que de fials de sang li emplenavan los uèlhs, e diguèt aquelses mots , sens gingolar , seriosament :
- aqueste còp crèsi qu'es lo darrièr...
Oc, aquò çò que diguèt dabant de s'acuòlar a la parèd , doçamenton, alara que lo motor contunhava de gular sa cançon de mòrt.
Mas qual se'n soven ara?
Joan se sonava .