Manageament

Quand dintrèri dins la fenial , l'òme chucava lo sen de la femna.

Me'n anèri vergonhos sens comprendre ges, levat que devian far  quicòm de mal.

Per s'amagar aital.

Puèi aprenguèri que la femna avia pichonat .

E que son nen visquèt sa corta vida,  sai que, sens aver  vist la lusor  del solèlh.

Puèi saupèri que l'òme èra un vièlh acabat.

Mas un vièlh retirat  curios.

Que se prepausava per descansar las peitrinas dolorosas.

Un mestièr fòrça agradiu.

mas que s'èra aroïnat  de donar als paures. 

Puèi capitèri de comprendre ;

Que la vida es malaisida de comprendre.

E que l'imatge d'un vièlh que chuca al sen d'una jova ;

Es benlèu tant onorable que la d'un nenon.

Que s'acranca a la popa.

a Carles Mouly

Ara sèm al freg temps vengut;
e lo gèl , e la nèu e la sanha,
E los aucelons son muds;
cap de cant non se trachan,
E son sècs los rams pels randals;
que flors , ni fuèlhas i naisson,
cap de rossinhòl i canta;
Elses qu'en mai me revèlhavan.
Tant ai lo còr decebut;
Per que ièu, a tots, soi reguèrge,
Que sabi quel òme avem perdut;

Naissença

Miquel Ange e Leonard de Vinci s'asiravan gentament.
Qual pintrèt milhor?.
Aimèront tota la sia vida los bèls garçons.
Mas qual de Miquel Angelò o de Leonard de Vinci diguèt:" aima , crama, que lo que moris aurà pas cap d'autras alas per trapar lo cèl".