A la davalada, grèlha lo tristum, coma la paraula sorna d'un mistèri, e amudida la question ansiosa , de s'endevinhar s'èra lo darrièr estiu de la vida . Tant d'amics se son anats .... A la davalada l'òme s'encamina d'un pas e d'un autre pas. Coma se l'ivèrn jà l' amenaçava, alara que culis encara las tomatas dins l'òrt. L'agast se vestis de colors rojas , iranjas, jaunas , porpras , que se volga las jetar a la cara del cèl gris e blau d'acier , que los rais encapan pas d'amiadar.
Se trobon d'aucèls bèls pels passes , tibats , ventre dubèrt e uèlhs desvirats, atudats sai que, de poder pas s'acarrar al cabuç dels jorns traçes, qu'alenan son buf d'infèrn. Fa gaire, que bresilhavan de longa, e las fuèlhas revertavan lo vam de sas alas . Eran de pertot dins los boissons, los randals, a l'entorn de l'ostal . Ara tot es mud. E lo quitia resson dels bresilhadisses tinda estranhament dins l'aire afriscolat.
Los aucèls s'amagan ? Volan los aucèls cap a l'Africa ? Mas que se'n vei pas pus.
Òm dirià que la cisampa los caçèt sonque de son nom.
Los ostals se clavan mai lèu, darrièr sas tempadas craïnantas , malgrat lo solelh bas. E lo quite cat se sarra de ièu coma s'espaurugava de sortir.
E que ièu, me pareis la vida , tala la flamba d'un calèlh jos l'aurassa... Testuda e teunha ...
