Sèm benastrucs , e vius, coma d'aucèls al niu.
La Tèrra , e los bòscs solombroses .
E los rius prigonds de la trocha negra .
Vertats qu'uroses sèm aicí ...
Los òmes morisson de vielhum.
Que comptem pas los joves mòrts.
Un còp, dins ma carrièra, un saberut me diguèt son necitge:
Los òmes morisson pas de vièlhum, non
morisson quand traucan al cap sa saca d'esperança.
Òc sa secaresa que li plega lo còr e lo còs
que se vei plan los qu'an tot oblidat de sos espèrs,
es a dire de son enfància. E que s'ameritan pas de viure.
E contunhèt lo vièlh ame son necitge.
Las fòrças celèstials l'acompanhan sa davalada ,
Aital per totes. Vièlhs e joves qu'an perdut son vam.
Los que pòdon pas , que gausan pas , e que volontan pas cap d'avenir.
Que la natura es acarnassida de nos far escampar la nòstra semença .
Pareis que serem una mena de portaires oblidós d'un messatge ADN subrenatural.
Qu'unses Dius despietadós nos cercan bregas?
Alara , l'amic l'as vojat ton sacon semenador.?
Seriam pas mai que los portaires de l'eiritage genetic?
Que revertariá pas qu'un craba?
Mas que la civilisacion umana a d' escapar a la tòca inumana de la natura.
E a la volontat «dels» Dius.
