Clemença

La reina amudida

Los mots se pèrdon

Oc s’es perdut

En terra desconeguda

Venguèt lo mot mut e fat

Lo mot primier se n’es anat

Lo primièr de la longa tièira.

Ca en lai, sabi pas ont.

Volon pas cap biure a la font

Lo dison las pòts ponchudas

Qu’aqueste mond , me l’an raubat

Pòt contunhar l’ ora borruda .

Sens ma lenga soi un esclau.

Los mèstres jetèron la clau.

E la reina Clemença, falorda

Tremola nusa sul trepador.

Qual li passaria un vestit. ?

Al nord, an totjorn mentit.

Qual gausariá cantar l’Amor ?

Savi que ieù n’en soi pas dinne.

Ma renegada, fasètz un sinhe,

Que pause qualques mots garrèls

Coma se fasia als temps bèls

Quora florissian ta cabeladura,

Uei savi tròp çò que n’endura

Ausi pas que las « parla- duras »

Davant tu soi un maladrèch...

Ajas pas paur, soi coma un nen

Voldriai just chucar al teu sen

Los milas mots abandonnats.

Ni pel plaser, ni per argent,

Ni per jogar l’ase sabent,

Ni per la glòria d’un carnaval.

Virèt lo temps, cambièt lo temps.

S’es demesit lo meu ostal.

La neu esclafèt la teulada.

Lo cèl fa una missanta astrada

Avem jetat los mots vermèlhs

Per jogar la darrièra scèna.

Mitat Guinhòl, mitat Pagnòl.

Virèt lo vent, cambièt lo temps

Per far d’enfants, cal far l’amour

Per far l’amor cal s’enauçar.

Per s’enauçar caldria dels alas

Dels mots leugiers coma las plumas

De l’encra negra coma l’ebèn.

Caldria un papièr doç e caud.

Coma ta pel, coma la sang.

Nos caldria nos vestir de seda

E ausar cridar contr’al vent.

Desvergonhar nostre talent.

Virar lo temps, cambiar lo sòrt.

E abraçar la dòna bèla.

Aurai pas paur ma miga vièlha.

De potonar ton còrs rufat.

Ploratz pas bèla estavanida.

Per tu cremarai dins la nuèch

D’unas freulas aluquètas d’aur.

Que m’espintarai dins lo còr.

Sens daissar rajar las lagrèmas.

Paulin-Perbosc- Vent Terral

Consi tombèt amorosa Loisa Paulin. Consi lo lausenjèt Antonin. Amb gracia, permanéncia , se parlèron dusca la fin. Coma diguèt I Roqueta el l’aimava pas tant e voliá pas s’aventurar en tèrra desconeguda. Qu’ela l’aimava fa pas de dobte. Li parla dels « autres », de lor pichonesa e d’el tant linde de sa poesia . Amb sas alas de gigant, coma li disiá de longa. Li parlèt dels autres coma d’amoros qu’aimarian, d’èstre sol, de se retrovar tot sol per se fregar sonque l’esperit ,sus l’ iscla desèrta de lor literatura. Loisa quant faguèt d’esfòrç per s’enauçar dusca’l nivèl de sa pluma ? Perbòsc pareis tot saber de sa valor. A tant trabalhat per recaptar proverbis, contes , istòrias escalpradas a jamai per lo motle de la lenga del pòble. Aquò’s aital que grafinha lo quite Besson , copable d’aver retocat , aplechat las dichas popularas, de las aver mascanhadas.

Solide que Paulin fa la corse dels prémis, mas es pas la resulta de son amor prigond per Perbosc ?

Que ièu lo trobi fièr e coquin. Lo trobi mai pròche, tre que Loise qu’es çaquela , fòrça malauta jà , ven sa secretaria particulari. Tròbi qu’auriá pogut fa lo viatge de Realmont per l’aimar un pauc. Ela li parla mai d’ela . El se cala sus sa vida privada.

Vertat que Perbosc es un gigant . Mas dis qu’aura pas lo temps d’aprofechar sas estudias, e se servir de totes los aplechs que passa la nuèch a legir, estudiar, malaut e vièlh coma sa femna Suzana de santat pichona. Amolonèt la materia mas s’espaventa mantuns còps de la fugida del temps.

Dins un Gai Saber estampat aprèp la mòrt de Ros lo lemosin, li tira son capèl amb mesura . Lo trobi pas gaire generos ambe un òme que s’afrontèt al felibritge de Mistral, sus una question ponchuda de l’epòca : la de la gramatica.

D’unes passes los trobi crudèls totes dos, amb Alibert, Gayraud, Salvat, Estièu, Boussac, e d’autres que coneissi mal. E qu’aurian meritat d’èstre presentat. La guèrra faguèt son òbra e butèt pas los òmes a la generositat. La correspondéncia es gaireben tota en francés. Auriái aimat de legir en seguida los poèmas en rapòrt de las letras, mas en occitan. Per veire se Loisa seguissiá los consèlhs d’Antonin e el, los consèlhs de Loisa. Qu’èra pas possible sai que. Mas qu’aurià mostrar se Perbòsc badava Loisa tant qu’ela lo remirava ambe son amor de luènh.

Mas legiguèri lo libre en dos còps, pròva per ièu, qu’es plan interessant.

A mai, ara, me pren l’envèja de legir lors òbras d’Antonin, (que coneissi los contes erotics), e los de Loisa(qu’ai pas gaire legit) per de qué, ? avian rason de parlar aital, e que son benlèu los poètas majors del sègle vingt?

Pròva que Maria Lafranca , Gui Sengès e Jordi Blanc an fa un brave trabalh.

Cada matin....

Cada matin ela se clina, amistadosa de l’escurina

De son envèja inagotabla, per onchar de potons crudèls

Las doas parpelhas de mos uèlhs,de paur de cridar la paur.

Cada matin la mòrt se passa, ven trigossar sus mas ancas

Son bruch d’òsses jos la pèl e mon ventre de blau marca

Cada matin qu’ela se clina gausi pas dubrir los uelhs

Ni sentir son perfum de cata, gostar la sang o la pervenca

A de sa boca m’assadolar.Dona, masca, femna deessa,

Al moment de cridar son cant, se ten amb sa noblessa

Al moment de cridar sa joia, sentissi de cristals de gibre

Me cracinar entre los dets ; ela se clina . Que venga fat !

Ela nuda coma la concubina, dins sa nolor d’eternitat.

Ela qu’es la concubina, al suèlh de l’ultima nuditat

Ela que coneissi sens o veire quand se sarra per m’abraçar

L’aimi sens desalenar ela vinç la mòrt criminèla

Lepròsa nègra de l’infèrn qu’ausa mon cridal pacan

Cantem la cançon trufarèla, que cantavem dempuèi bèl briu.

Al jove temps de l’alba frèsca ; al temps vièlh d’un bèl estiu

Ela se clina e me revèlha, per m’arrencar de mon somèlh

M’aparar de sa cachavièlha, per se far cridar son plaser

Cada matin qu’ela se clina per me tener de tremolar.

La mòrt pòd tapar las tempadas

Prendre mon vie a plèna man.

E lo rosegar sens flamba,

Tal un òs perdut per un can.

Ela se clina dins lo solèlh per beure al potz de la vida.

Per lo talent que tornarà, d’una alba grisa d’espavent.

Oppe.

E que lo crid se Diu o vòl, ne tinda dusc’als nivols!!!