Dissabte passat , trobèt normal e nosautres tanben d'anar diser de poèmas a las populacions atalentadas, coma se sab lo françès aima lo cuòl e la poèsia .
Vertat qu'un òme se pòd pas desapartir, que venga ministre de son idèa que li ten al ventre . Normal que contunhe de somiar a las poesias de Lafont? , de Rudèl? , de Roqueta? de Manciet? de Bodon? .
A la poèsia que!
S'èra poèta , quita pas sul pic d'èstre poèta, s'èra lo responsable de l'ostal a Medicis e ben l'òme pòd pas demòrar sonque ambe un cisèu per copar los ribans , o ambe un ramelet de flors per far polid.Pòd pas desatalar aital. Se compren non?
Alara Monsur Mitterand , lo novèl rei de la cultura , que diguèt pas sonque un mot de Lafont, qu'anètz nos far de polid?
Una parlicada de mai sus la grandor de França , los drèches de l'òme e qualques còps de la femna e la responsabilitat prigonda e prumièra de França dins la salvagarda de las culturas amenaçadas?
Podriatz diser ambe lo vòstre ton inimitable : la pichòta filha se'n anava al long del camin que menava a l'escòla de la republica . La pichòta filha èra una princessa , mas sabia pas qu'avian decidat de la maridar , ambe un òme pelut, òrre e poderos . Elses totes los Papas , los Cardenals e los reis de França . Era cinq oras aquel jorn de la vesprada pichona princessa de l'Occitania , e ela non savia que lo sòrt n'èra jetat .
E la sia mòrt programada.
Non zo dirà pas , l'òme que parla del nas.
Que me pensi ièu que tot aquò li passarà lèu tres pans dessus lo cap.
Sem dins França , lo païs dels drèches de l'òme , a Paris nos vèlhan la Carrèra d'Encaussa , los Slama, Chevenament, Melanchon e tota la còla de l'academia e de las anexas qu' an decidat de nos crebar. Per que per elses es una question d'equilibri psichologic . Farian una depression de pas se sentir al mitan del monde , levat qu'i son pas mai dempuèi bel briu .
Adiussiatz .