Goudoulin...

De la mòrt... (tirat del libre de l'abbat Salvat que n'avètz aici la fotò )
e virat en grafia "classica" ensag... Merce de la vòstra pietat...

A la mòrt...

En vejent còrs un camarada
Damb qui sovent avèm rigut,
Tot l'esprit se m'es esmaugut
E ma gaitat retirada;
Mès, qui ne se trebola pas
Sur la pensada d'aquel pas
Que n'a plus de retorn al monde,
Quand l'òme dins l'atge le plus fòrt,
N'a plus d'amic que le segonde
Al duèl d'el e de la mòrt

Non sabi bonament ont èri,
Quand lo companhon trespassat,
Foguèt fredament delaissat,
Dins un cofin de cementèri .
Non foguèri pas a l'ostal
Que lo còr me disèt aital:
Consi las Gens ne van d'augida (tomban dins l'oblid)
Consi totes leguenan al clòt ( alisan a la tomba)
Ont , sur un còrs voide de vida,
Los vèrms fan al tira qui pòd!

Filhs ingrats de nòstra misèra,
Per vos , nos engraissan la carn
E crompan lo boçin pus car
An de vos far milhora chèra.
De ren , paurets , non nos servis
La dura peira que curbis
Las pelagostas(pèls) e los òsses;
Leiritièr coitat nos i vòl,
E per envelopar los còsses
Non planhirà pas un linçòl.

Vese que l'òm torna polvera
Quand lo Solèlh nos a quitat
E n'espia que vanitats
Aquò's ambe los uèlhs de cera;
Sabe que lo pus ric mòr.
E s'estaca d'amor a l'aur,
Aquò's lo còr de fusta:
De fusta sia ; mas quand la mòrt
De sos pèds drechurièrs i tusta,
L'arma li durbis e ne sòrt.

Se fugiguètz auèi, ça dis l'Auriva (la mòrt)
Ja vos arraparai deman;
Balestrièra de cada man,
Flagèl de la persona viva ,
De tot sèxe fau mos boinhos (mas tòcas)
Truqui sus vailets e senhors;
Esprit , coratge, bona mina
Son a mon braç indiferents,
E los uèlhs d'aquela Mondina,
Mòrts , non faran pus los morents.

Per mi , que me plasi d'escriure,
Fassa ma pluma mal o ben,
E qual me legira tanben ( mas ièu car Godolin) ,
Un còp acabaren de biure
Lo prumièr dels òmes moriguèt;
La prumièra femna poiriguèt,
E l'un damb l'autre redevable
Al pecat , que los fèt tombar,
Dos faguen un dèute solvable
A jamai pus non manlevar

En demorant que l'ora venga,
La que ribon-ribaina ben,
Perque pequin ièu tant sovent
Del còr, de la man, de la lenga?
Sur l'arrèst que nos cal morir
Ieu me senti tot espauri;
Non pas qu'ieu me done d'alarma
De veser que lo temps s' enfug
O ben de sonjar que fa l'arma
Quand es fòra de son estuch!