Invèrn S' atuda lo solelh ; se mòstra la luna ?
Entre que la Tèrra clinha de l'uèlh.
Ont es l'aucelum que se miran,
Dins una sompa al mes de mai.
Enfugits que son, e oblidós a mai ,
Crenhon que la Tèrra li empega l'arma
Una nívol abraça la cima ponchuda.
Una autra doçament atuda lo jorn.
Una pibol s' alisa als quatre vents .
Lèva al cèl sas brancas escartairadas.
L' ivèrn arriba tal un aucèl de nuèch ,
Un chòt espés , trufaire e desplumat
Per nos coar entre las plumas geladas.
Nos tuariá que la prima lo despèrte pas.
Uèi la Tèrra es a mand de dormir.
Deman veirem una prada de nèu
Un corbatàs artelhar sas virgulas .
De sa vida etèrna , e messorguièra,
Nos dirà de sortir per se lavar .
Ambe de vapor d'alenadas d'amor.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire