Lafont es mòrt

De que ser de que morir a la flor de l'atge
Alara que grèlhan las idèas ;
Que las idèas las tias companhas ,
ne'n vojèt a plen braçats .
Aqui nosautres escotem ;
los resson de las idèas ;
Tals d'èrsas al pòrt apasimat pecaire,
sens ren trapar que lo resson ;
de sa grandor passada .
Tu que parlèt d'Occitania granda ,
pel còp nos fasiam gigants ,
de ton agach tresplombant
Los occitanò fugissents .
Sai que tu èratz tròp grand
Per la comprenida torçuda
Que badava coma un potz ,
anuèch quand s'esclaira la luna.
Lafont desnisèt d'unas pistas ,
per sos amics que l'esparavan
Que nos mostrèt un camin ,
De son braç tal lo semenaire ,
Qu'escampa las granas teunhas,
de la vertat amont Occitania