Lo viatge

Un vièlh vivia de sa tèrra.
Tenia pas cap de besonh;
non per falorditge,
mas tot juste, que vesia pas lo besonh de totas aquelas farlabicas.
levat un pauc de vin,
de pan, d'uòus de sas galinas.
D'amètlas , de persègas a la sason.
Sonque crompava la sal e lo pèbre.
E qualques còps al mercat.
Un vestit nòu de dimentge, per n'aver un de passa .
Dins son ostal
Se vivia de ren.
En se clinant podia veire lo cèl pel trauc de la chemenèia.
Las parets èran de peiras sècas .
Una taula , quatre cadièras .
L'ivèrn per s'aparar del frèch;
Se metia un tròç de polistirène dins l'esquina.
L'estiu daissava la pòrta dubèrta.
Se tròba qu'aquel papin venguèt etèrnal.
E content de viure.
De segur i aguèt un diable plasent per lo tarabustar.
E que moriguèt lo paure de rumatirmes.
Li disia : te pepin avètz fach vòstre temps .
Vos me cal seguir .
E l'autre te li respondia:
Traça ton camin pauc val, que ièu me lassa pas de mirar la corsa del solèlh.
E i es totjorn a Aurelle , dins sa boriòta, immortal , lo vièlh, prèp de la mina cavada pels romans...
Mas se mesfisa de tots e subretot de l'ange crudèl, oc un autre, que li demanda de longa de se daissar morir lèu.
Oc que n'i aguèt un autre per prendre lo relais.
E que repapia lo bogre.
Los creba tots... Los angels de la mòrt.
Es aital , ten una crana santada lo vièlh.
E Sant Peire comença de se laguiar:
vesètz pas qu'aquel bograssonèl rufadòt coma una poma de l'an passat, auria trapat un paradis?
Seria pas Dius possible...