Secret de l'`èrba...

Los òmes son coma las peiras? Rotlats coma des boçins de rocafòrt , jaguts pel sòl a la fin d'un mercat.
D'unes còps qualqu'un fa un sinhe , dins lo silenci dels bronzinaments de la vida. Qualqu'un que s'espèra de rescontrar "qualqu'un" , o que se tròba afogat a l'idèa de complir l'òbra de la reproduccion de la carn , l'òbra escalprada dins sa carn e sos genas . L'òbra que revertaria per d'unes , nosautres , de segur ieu, la flamba al fons de la nuèch , d'un puèch , mas qu'es pas, tot compte fach , que l'engana sobeirana de Dius crudèls , que nos passèt aital l' anèl dins lo nas , o lo jo sus l'esquina, un aplèch tan lèugièr que farià creire al liure arbitre, que faria creire cadun de seguir son vial floris, dubèrt sul campèstre, cada matin, , per una polida jornada d'estiu, en seguissent pas que la dralha de la "natura", es a dire una mena de vial "normal".
Mas que tot se clava sus el coma si ren non foguèt pas jamai. Tal la pòrta negre de la preson.
Lo vent del desèrt bufa la posca de l'oblid.
Cò que ne parlèt Max Roqueta? O crèsi... Lo vertolhon en facia del non ren de la vida pichona, quand descriguèt la de l'èrba , de la formiga, e la de la mòrt de las peiras, en contant l'istòria de la vestala condemnada a viure l'eternitat, una malvolença que nos revira a la fin, al miralh brecat de sa vida nèci, que buta cadun de tornar a la sia passejada , a la vida quna que sia...
Coma se un abisme se dobrissia, per dire, que viure o viure pas, compte pas , que creire o creire pas , compte pas, que se trobèsse a se rebalar pel sòl, coma un vèrm dins lo non res, o sus un tròn reial. Que sol de sa mena e a cadun , la vida nos fa creire que morirem pas , que degun o crei pas de morir , que se'n chauta , tant segur que creira dusca a la fin de se levar matin.
Mas qual èra M Roqueta? E que n pensèt ?