accident

lo principal aquò's la rosa! Dius!
Que van tuar Jaures d'un autre biais...


Accident (seguida)



Johan aviá la camba plegada jos el. Una fractura dobèrta. Aviá perdut la sang. Sus un lièch d’espinas . Romècs, brancas de cacièrs, e de pirancantas …Se disiá: qu' « anava se'n sortir , qu'anava conjurar lo malsòrt ».
Vejèt la cambra blanca e sa fenèstra bassa, que ressontava de la cascada, que regisclava al cèl de lièch, sas lusors fugitivas.
« Lineta ... Mas respond »
Un lièch d'espinas. L'arbilhon, e sas rasims espèssas de flors blancas, que nòlon a mèlh, a la prima, e qu'amaga al mitan sos millions d' espinas ferunas. Se sovenguèt d'un cabuç, tant perilhos. Als temps fòrça aluenhats, de las colonias de vacanças. Cossi se retrobèt al mitan d'una mata giganta, a l'abroa del bauç, a Canas la Boca. Los romècs li salvèron la vida , en lo clavelant de sos milas espinas , al dessus del voide, la boca blava , de las amoras , que caliá culhir sempre mai luenh. Aqueste còp, las espinas lo salvèron.
Benlèu que l'avián salvat un còp de mai. Las espinas coma las dels orsins. Calguèt de setmanas per las levar, las arrencar totas las puntas negras , que s'acrencavan prigondas, jos la pèl .
L'aureta frèsca , plegava las brancas dels caçiers . La sentiá a pro pena li bufar sul front. Las èrbas nautas se balançavan , al ras de sas gautas. L'esclairatge poderos , fasiá jà beluguejar las telas d'aranhas.
Aviá oblidat las escasenças de l'accident. Mas de que fasiá Lineta?
Un avion gigant passèt al ras de l'azuèlh. Un quadrireactor. E aqui , un autre tròç esquinç de memòria, venguèt s'empegar al puzzle, dels sovenirs escamplilhats. Èra un A 380. Aviá trabalhat sus l'A 380 al burèu d'estudias. Mai precisament aviá trabalhat, sus una de las pòrtas, de l' A 380, e , Lineta trabalhava ambe el, al meteis pretzfach , dins lo meteis membre , ambe un centenat de collègas;
Èra maridada. Se parlavan pas a la debuta. Praquò, las escasenças èran nombrosas de se parlar. Foguèsse pas, qu'a la pausa cafè.
La desfugissiá sonhosament , coma s'èra tant perilhosas, qu'una bèstia feruna.
Èra lor estranha relacion, coma la sonava, tre la debuta. Al despart , quora la vesiá pareisser, un senhal s'alucava dins son cap, que disiá : perilh atencion.

Voliá que demoresse, un simple relacion de trabalh . Dobtava de servar encara un bricon de sanetat, de luciditat, un instint de conservacion , de sapiesa, de santat mentala, e renegava contr'el , a n'aquesta epòca, de revertar tant, a l'umanitat crudèla. Segur de s'enganar, encara, a cada còp, tre que s'agissiá d'afaire de còr...Se pensava de tener de bonas desencusas , per pas espera, que que sia de la vida.
Sortiá a pro pena d'un divòrçi , e se sentiá pas la fòrça de dintrar dins l'arena , dels jòcs de la seduccion, o çò qu'i pòsca revertar, a una quista pietadosa de calor umana, encara mens femenèla. Sempre patissiá dels efaches, del grand fracatge de son maridatge, que lo perseguiá torjorn dins lo sòm.
Ausissiá encara la votz de l'ex tindar : « t'aimi li disiai , ièu non pas brica , respondiá la votz... Mas cossi posquèri t'aimar? Sias gròs tu, laid, vulgari. Aimi pas ta musica , tos libres, tos films Saps pas dansar. Me daissaràs l'ostal. N'as pas besonh tu! Sias egoïste e messorguièr, disiá la votz. »
Dius , caliá que s'arrestesse! La dolor dins la anca li emplenava ara, tot lo muscle de la cueissa, e seguiá lo nervis sciatic , per irradiar , sul costat drech del pompilh , dusca la vòlta plantari. Era castigat. Era sol.
Rotlava trop aviat? Qualqu'un li disiá de rotlar mens lèu...
Dius fasètz que s'arrestesse!