ombra e lum

La fenèstra dubèrta sus una nuèch d’infèrn,
D’unes còps l’ostal craicina jos las auradas.
Udolon totes los diables al vent del desespèr
De causas desconegudas traversan l' estelada ;
Lo talent es aqui , dempuèi tant de seradas
La mòrt tusta la pòrta, e pica las tempadas
Demòra l’espandi nègra, onte estajan las fadas ;
Que trapariai per astre, se n’ aviai d’abelum.
Seguissi lo camin tòrt segond mon besalum.
A se rosigar l’arma, e cordurar los uèlhs.
Quitarai pas pus de renegar al cèl.
Las mans als capfoguièrs, sebelits jos las cendres ;
Plora e sosca aquel òme, per son amiga tendra.
Qu’i daissèt pas que la sal per la set.
Baste encara un còp li alisèsse la pèl!
La solesa ? Om sab pas, çò qu’òm mira, o ausis
Om se tracha quite pas de la frescor amara
Que nos gèla lo còr dels pès dusca la cara.
A escupir sa lenga mièja viuda, a mitat
D’annadas a s’enganar dins lo sèu falorditge.
Totjorn s’acantonar ambe son capuditge
S’amudir, o bredonèjar d’incantacions…
Venir un òmenas qu'escupis d'insolençias ?
Diga me , onte n’es aquela Tèrra Blau ?
Que sa vida, renèga, quora tot se desanèt.
A caminar de longa als camins amagats.
E contunhar encara, sens sentir la frescura.
A mormolhar de longa de paraulas escuras
Alisar de sa pluma sas alas mirgalhadas
Que raje sul papèl negre de la tencha oblidada,
Entre que lo fial teunha es a mand de petar.
Que la nuèch plonda aluca d’uèlhs! e de còrs !
En pensada e encara. Per un imatge fòl ;
D'un poèta afogat per de belugas ninoias
Tal un masc se carrar de jitar sus l'espandi ,
D’unes mots oblidats qu'espèron lo reviscòl,
De son sòmi treblat, merce de volontar,
La magia d'una fuèlha, d'un missant gredon.
Se trapar sus la pèl lo resson d'un poton ;
Rajal d'éternitat dins l'escurina blanca
A las frasas bufècas d'un amor enfugit.
Que s’en va, lo poèta besson dins son oblit.
Pel vial que serpatèja, dau un aubre perdut
Al fins fons de la font , cap en re, se desliurar lo pitre.

Maff