doas femnas dins lo cap 1968

a esquerra pintura de Fany

Montèri a la solharda que servissia de sala de banh , me copèri la barba venguda raspuda. I avia un ferrat. Una servieta blanca orlada de linhas rojas. Una mena de terralha e una dorna de marca terra de fer, causas que fan la jòia dels anticaires d'uèi. Me sovèni de las tomètas pel sòl e d'un fenestron gaire mai grand qu'un portanèl de preson , e que praquò mostrava , dins lo clar escur de la vanèla, un brave tròc de cèl.. se vesia que lo solèlh començava de cremar la tèrra . Las ombras venian duras , netas , coma las qu'òm vei vei dins las pintraduras de Cezanne. Om auria dich que lo solèlh escalprava los objècts , e los fasian tremolar entre que los crids , las paraulas , tindavan estranhas coma la d'una lenga oblidada. Los japals dels canhs se perlongavan entre las parets , rebats metalicas que me donèron la sentida , que tot aquò èra pas qu'un raisve.

Se podia pas. Qu'èri pas dins aquela solharda a me curar los uèlhs, de la monina de la nuèch, a escotar los ressons de la vida , los jòcs dels enfants , e dels cans, entre que la casèrne m'esperava a set cent quilomètres d'aila. Estrangetat . Pensèri encara un fum de causas desparièras, destimborladas coma de me dire que fasia très jorns, èri pas aqui e que dins très jorns i serai pas mai pus. Me gaitèt dins lo miralhèt estelat e vejèri un jove a l'agach negre , que semblia a mand d'agantar l' imatge fendasclada que li calia congrear.

I faguèt tant que se pòd per ensatjar de li sorire al can magre que mostrava las dents. Mas virava grimaça. Alara li diguèri que Joana podria pas jamai aimat un òme tant « sauvatge » . Que savia pas sorire. E per qué ? De que m'avia facha la vida? Per qué s'estudia pas dins las escòlas...

E pausèri un agach menimos sul espaurugal que se la cantava la cançon , que perdia pè coma lo nadaire que vòl se fregar ame la fòrça de l'ocean e que nada mai luenh sens saupre sonque se capitarà de tornar. Ièu me jogavi la comedia. Tot vistable que me la jogavi. Aital èri dabalat coma un fat , ame la remembrança d'Odile e de Joana. Sens ne poder destrigar l'una de l'autra. Sens soscar la pus pichona segonda de causir , de comprendre çò que me butava. E fasia coma lo can qu'auria levat la lèbre e lo perdigalh e que sab pas ont seguir , e que se troba espaventat a l'idèa de laissar l'una per l'autre.

Darrièr , sus una cadièra despalhada , Alice m'avia pervesit de nobèls vestits. Me virèri devèrs lo rebat treblat del miralh pichon. Que d'un còp saviai pas pus per onte començar. Me capusèri las onglas ame la pencha e sosquèt que me caldrai plan escampar l'aiga sala de la terralha. Que non me caldrai anar al cafè de la plaça , onte los òmes gulavan tant fòrt que lo ricard, lo pastis , l'anis , los ensordavan e lor cremavan la cervèla.

Mas qu'avia dicha Joana? Que nos deviam trobar? Coma convengut?

Mas quand diable se'n parlèt, d'aquel rendètz vos? Sai que jamai? Se trufava de ièu?

Davalèri los escalièrs la terralha a la man. Me sovèni encara que sarravi la còrda que corrissia al long de la parets e que servissia de man corenta, per cabuçar pas que lo cap encara me virava.

Alicia me gaitava. Me capejèt la terralha e diguèt:

-te la pòd pausar a l'ayguièra. Me'n tracharai pus tard....

-...

Subte fronçèt las ussas e bufèt :

• a i a qualqu'un que t'espèra...

La Joana èra tornada ? Butèri la pòrta pesuga de la sala de minjar. E cridèri:

• te! sias tornada?.....

Mas èra Odile que se tenia dabant la chaminèa atudada . Fasia mina d'agatchar las fotòs sus la laissa. Se revirèt:

• me fas pas un poton? diguèt

Oc de segur. M'avancèri devers ela. Me clinèri. E se penjèt al mèu còl per m'abraçar a plena boca.

Sentiguèri sa nolor , lo fuòc de las pelses. Ensatjèri plan de me recuòlar puèi , durèt lo poton de l'amistat. Per astre Alicia èra sortida sul pas . Per astre tornèt pas. :

• nos veirem aqueste ser? Diguèt

• crèsi pas... respondèri

• mas que oc , que veni de rescontrar Joana..... per anar d'amassa.... a Palavas ? As jà oblidat?

Ne'n demorèri estabordit.

• e...

• Me preguèt de la menar que Girard , son jove, lo coneis tu? ... La vendra trobar mai tard quand podrà . E que se troba qu'a pas d'autò... Me diguèt que vos deviatz trobar totes ailabas e quand i demandèri se podia venir ièu tanben , que me laguiava a l'ostal per causa que l'espos es tornat en Soissa per trabalhar.... Savètz consi t'esperavi ièu?
  

E sul pic nos tornèrem abraçar coma d'assetats . Dusca'l moment que la pòrta del bas crainèt suls gonfalons e metrapèt l'idèa de metre la taula entre ela e ièu.

Alicia dintrèt sens me regardar. Odila s'agachava dins lo miralh grand e fasia mina d'ajustar la coifa , lo maquilhatge . Causiguèri de sortir lèu. Alicia me regardèt missantament e Odile me cridèt: « a tot ara , oblidètz pas?"

Respondèri pas.

Davalèri la carrièra granda en me disent que me calia tornar sul pic a l'armada. Que vesiai pas consi me tirar de l'engana.

Coma enlucernat , me trobèri al cafè . L'oncle m'abraçèt e d'autres tanben me sarrèron sus son pitre sens que los conesca d'Eve e d'Adam. Me semblèt plan que d'unes me prenian per l'ainat del tonton.

Lèu, entre que lo pastaga rajava de longa , capitèri de m'assucar de tal biais, de m'assegurar tanben, qu'oblidèri de pensar lo mejan de me tiras de lors passes. Totes a l'entorn me testimoniavan de l'amistat, per pas dire de l'amor, e fin finala, me demandèri perqué me devriai anar passejar a Palavas , entre doas femnas aissas e un companh caçaire de rauba , alara qu'aici m'èri trapat un molon d'amics. Aici tot m'agradava, tant plan.

Mas, i podiai far, que sabiai plan al plond de ièu, qu'èra plan la monina que m'amagava l'azuèlh.