Clemença

La reina amudida

Los mots se pèrdon

Oc s’es perdut

En terra desconeguda

Venguèt lo mot mut e fat

Lo mot primier se n’es anat

Lo primièr de la longa tièira.

Ca en lai, sabi pas ont.

Volon pas cap biure a la font

Lo dison las pòts ponchudas

Qu’aqueste mond , me l’an raubat

Pòt contunhar l’ ora borruda .

Sens ma lenga soi un esclau.

Los mèstres jetèron la clau.

E la reina Clemença, falorda

Tremola nusa sul trepador.

Qual li passaria un vestit. ?

Al nord, an totjorn mentit.

Qual gausariá cantar l’Amor ?

Savi que ieù n’en soi pas dinne.

Ma renegada, fasètz un sinhe,

Que pause qualques mots garrèls

Coma se fasia als temps bèls

Quora florissian ta cabeladura,

Uei savi tròp çò que n’endura

Ausi pas que las « parla- duras »

Davant tu soi un maladrèch...

Ajas pas paur, soi coma un nen

Voldriai just chucar al teu sen

Los milas mots abandonnats.

Ni pel plaser, ni per argent,

Ni per jogar l’ase sabent,

Ni per la glòria d’un carnaval.

Virèt lo temps, cambièt lo temps.

S’es demesit lo meu ostal.

La neu esclafèt la teulada.

Lo cèl fa una missanta astrada

Avem jetat los mots vermèlhs

Per jogar la darrièra scèna.

Mitat Guinhòl, mitat Pagnòl.

Virèt lo vent, cambièt lo temps

Per far d’enfants, cal far l’amour

Per far l’amor cal s’enauçar.

Per s’enauçar caldria dels alas

Dels mots leugiers coma las plumas

De l’encra negra coma l’ebèn.

Caldria un papièr doç e caud.

Coma ta pel, coma la sang.

Nos caldria nos vestir de seda

E ausar cridar contr’al vent.

Desvergonhar nostre talent.

Virar lo temps, cambiar lo sòrt.

E abraçar la dòna bèla.

Aurai pas paur ma miga vièlha.

De potonar ton còrs rufat.

Ploratz pas bèla estavanida.

Per tu cremarai dins la nuèch

D’unas freulas aluquètas d’aur.

Que m’espintarai dins lo còr.

Sens daissar rajar las lagrèmas.