la menina disia 2

Coma n’avia totjorn un defòra, o même a l’estrangièr, Argeria, Maròc, se fasia un « sang d’encra » la paura menina qu’aquel lagui acabèt ambe lo vièlhum de li rosegar la santat.

D’aquel temps, un dròlle se devia de minjar. Que se minjava pas se podia dire clarament qu’èra malaut. Praquò sonavan lo mètge e lo mètge arribava, qu’es pas de creire. Me sovèni qu’un molon dels companhs mièus de classa devian engolir d’òli de fètge de merluça per se dubrir l’apetis.

I escapèri un temps... Tant que me sonèri Alan lo Tròn.

Praquò m’agradavi de venir los veire a Milhau, que fasian l’impossible per m’acontentar.

Aici a Milhau los dròlles m’avian trapat un autre escais-nom. Per totes coma lo grand èra maselièr me sonava : « la charcuta ». Mas que la « charcutalha » ièu l’aimavi pas cap. Fasiai lo malastre de la grand. Ne’n voliai pas de la salcissa, del cambadjon, del fricandèl, de la còsta de pòrc frèsca, de bòtifarra o del pè de pòrc dins la galantina enveirenta. Tot aquò me copava lo siblet de l’apetis e butava la grand de quichar sus l’òli de merluça. Que calia ben lo dubrir aquel estomac renegaire.

E totis dos de dire :

- minja per la talent que vendra. minja que grandira pas.

Alara me metiai de plorar e d’asaigar la taula mentre que la grand m’aparava :

-Aimée laissa lo estar tranquile. Que sias aisse !

E tot s’acabava del melhor per ièu que la grand me preparava de pastas o d’uous sens quitar de repotegar..

E lo grand m’aconsiderava estabosit en mormolhant un sol mot :

- diable !

Per astre i avia un fum de causas agradablas dins la jornada, ambe los dròlles de mon atge, levadas lo minjar e lo dormir.

Que per dormir calia davalar cap al pont de Cureplan. Qu’estatjavan tot d’en naut d’un imòble de quatre estage sens monta-davalador. Mas aquò rai. Per dintrar calia butar un portal pesuc que dubrissia sur un porge escur, e un escalièr esclairat son que per d’ampolas vièlhas que devian pas passar los quarantas wats. D’aqui encara èri d’anar plan, content de montar los escalièrs entre los grands. Agachavi lo pas del grand, las sias espatlas largas e escotavi son buf poderos, e lo mai leugièr de la menina, en me disent que degun, que siague lo quite diable gausaria pas jamai nos agantar dins l’escuresina.

Mas qu’un còp butada la pòrta de l’apartament èra un autre parèlh de margas. Gigant l’estage, un pauc tròp estranh, per mon gost, que tenia tot l’estage. Que tot un costat servissia per secar la charcutalha frèsca avant de l’amontairar del costat de « Montjòvi », salcissas, salcissòt, cambadjon e que sabi ièu. Ne’n avia de pertot de mangiscla penjada a las fustalha. Des pergas a perda de vista. E sus de taulas grandas de causas envelopadas de pèlhas blancas imaculadas. La mia cambra se trobava al cap d’un corredor estrèch e lo malastre venia que la lor cambra èra de l’autre man. D’un costat a l’autre i avia un espandi escur, imense, perilhos. Eri segur que la mòrt me gaitava. Un còp lo lum atudat, me disiai qu’una bestia feruna mancaria pas de ma sanhar e de me plegar dins las pelhas blancas, qualques còps cubèrtas de tacas negras, per las carns ensanhosidas, que cresiai de veire frenir o mème bolegar al ventolet, e que quitavan pas de bolegar jos las toalhas. Ièu cridavi :

- Meme daissas me lo lum…

- Bon encara un pauc…

- Non totjorn…

- Se pòd pas…

- Meme atuda pas …

Lo pepe jà roncava . Mas fasia la caça al lum, e disia que gastavem d'argent. M’era enebit d’i tocar. Que sem pas de Versailles. Se’n chautava que m’engola la bèstia negra coma un can o far

d' un òs de rit.…