la menina 5

- o Meme contunha encara…

- non cal clavar las parpèlhas mon bon. Bona nuèch fanton.

Me pleguèt dins la flaçada. La Luna revertava un trauc de lutz. Vejèri la vòlta celestiala ela tanben traucada de pertot. Ambe sos millions de lunets. li fasian coma una tela mirgalhada. Lo vent del mièjorn alisava doçament la cima de las teuladas milhautencas. Coma Joan Furgairòt me demandèri, ont anavan las millions de bèstias que se vesian de jorn…

Un momenton encara sosquèri e d’un còp cabuçèri dins lo sòm.

Me despertèri tard. Sautèri del lièch qu’èra enauçat d’un bon mèstre. Que me calia prendre mon escorsa per i montar lo sèr e permejar per debalar. Me sovèni dels ressons de las veituras, los klaxons que tindavan, los vonvonèjaments sords dels moturs. Subte me sentiguèri sol al mitan de las pelhas blancas, que frenissavan dins lo ventolet. Dintrèri dins la cosina. Sus la taula la grand avia pausat lo bòl, doas trencas del cantèl. Ambe lo burre e la lach tot prèp dins la cassairòla sul gas. Amb un mot escriu d’una man un pauc tremolanta. Fais atencion. Per la fenètra gaitèt lo cèl blau. Solide que los amics èran ja davalats dusca a riva de Tarn. La Graufesenca. Que cercavam de tròçes de terralhas dels temps romans. N’aviam jà trobat un molon. Sens saupre de que ne far. Subte l’odor de ventrèsca e de saucissa me malcorèt de dejunar. Me vestiguèri lèu. La cambra e tot l’apartement m’espaurugavan.

Dins los escalièrs crosèri una femna jova que manquèri de butar ambe sa saca plena de pervisions. Me cridèt que los dròlles tenian pas cap d’educacion. Que ne’n parlariá a la grand tre que possible. L’escotèri pas. Ieu traçèri cap a la bocaria.

Lo grand que me vejèt arribar desalenat en risent del cunh de luèlh, me faguèt una grimaça trufarèla :

- aqui lo valent que ven se metre a l’ajuda del trabalh acabat. Qun coratje !

La menina se clinèt de darrièr l’aiguièra prigonda onte èra de lavar de tudèls per la saucissa per me dire :

- as minjat ? As trobat lo lach e lo pan e lo burre ?…

- omf

- as minjat de segur ?

- omf

- mas aquela puta de dròlle me fara venir cabra. Ta promèti que vai minjar même se dèu t’engolar coma una auca, ambe l’embucador. Me calèri.La grand s’acapricava. Lo grand clinava los uèlhs coma un chòt çò que li donava l’èr falord. M’escacalèri. Lo pepe romeguèt de son èr falç :

- aqui que se ris ambe son rire de trompeta….

Totjorn me diguèt aital que lo mèu rire lo preniá d’a rebors, li reversina la pèl, li fasia far de cachavièlhas tant èra ponchut, desagradable e cascalejaire, que revertava un cridal d’agassa, un còps lo d’un grapaud, d’un corbatas, d’un ases, penecos per tot dire. Tant musicaire qu’un ventre atalentat e tindaira coma l’udolament d’un voldras quand cerca lo còrse poirid d’una oèlha per s’assadolar. Li respondèri qu’el se risia coma un acordeon tampat. Amb lo pepin sabiai jamai consi m’aimava, o se li pesavi de tròp. Era un òme amoros e força atencionat ambe la menina.

Quand sortiguèri al solèlh sus la plaça de la Capèla rescontrèri pas degus. Fasia bèl temps que los amics furgavan los còdols pèls trapar de cluquets e las tarralhas de dornas fabricadas a La Graufasenca.

Lo pepin trabalhava una traça de vinha sus un penjal de la Punta d’Agach. I aviá doas terrassas, e un maset pron grand per recapta lo truèlh, la tina, las barricas, los semals, descas, faudals, davantals, sulfatosas blavas de sulfat de coire, bigòs, palas, forcas, rotlèus de fial d’aram, tenalhas, fin finala totes los aplèches del vinhairon. L’ostalon teniá dos nivèls, ambe una granda parabanda e, un escalièr de peiras sècas que menava jos una trèlha, a la dintrada de la cava, que servava la frèscor, même entre lo temps de la calorassa. Sus aquela tèrra aspra e pelada, grèlhavan sens que se pòsca asaigar, tres ectaras de vinha que donavan pas gaire mai que dètz ectos, de que juntar d’una annada sus l’autra, e encara d’un vin pissatos que subrepassava quite pas los uèch grads, mas que fasiá lo plaser del grand e, que lo menèt dapasset dusca l’abroa de quatre vingt ans. Qu’èra sa consomacion personala e degun li volguèt pas jamai panar. El lo trobava sens egal. Per astre, sus aquèsta tèrra malaisida, rocassuda venian plan los amètlièrs, los cerièrs, los perseguièrs, los pomièrs, los perièrs, sens comptar groselhièrs, cassièrs e amorièrs. D’unas annadas capitaviam fòrça pels fruches. Me sovèni de la vendemia, e d’un molon d’amètlas sus ponde. De ventradas de « rire », de persègas tant gostosas, coma lo gost n’en tornèt pas de la vida. Lo pepin tenia de vièlhas oires e barricas que donavan al vin un reire gost de mosit.

Aquesta vesprada me prenguèt amb el, que me servava un trabalh d’especialiste de curaire. Qu’èri pron pichon per passar pel trauc de la tina per la netejar. O fasia ambe l’ajuda d’una palha de fer, d’aiga e d’òli de coide. Me velhava entre que tressusavi, en agachant lo calhèl tremolant que temonhava la preséncia d’oxigène. Disiá :

- Mesfisa te, colhonèt, que se la flamba s’atuda, qu’o voldra dire la mòrt.

Ièu me’n sentissia la pèl de galina. Risia de boca defòra e d’un còp tapava lo bosc de la tina en disent :

- alara duganèl, sias encara viu ? E la flamba, la vei ? Bon oblides pas que la grand t’espèra per minjar la sopa. Que me molinara se t’escagassa quicòm ?

E ièu que me laguiava lo ser escotar la seguida del vièlh òme, sus la Luna…

Alara fasiái fissa. Al cap d’una orada, ne’n sortissiai desalenat e completament pintat per las vapors d’alcòl. Que caliá permejar de plan netejar tot lo dedins mas subretot dusc’ a la marca de l’an passat, qu’i aja pas lo pus mendre boçin de moisit.

Mas per ieu èra tot vistable que la tina aviá fa son temps

- as plan netejat…. dusca la marca fanton ?

- Oc…